حسین کاشف بناب - دانشجوی دکتری علوم قرآن و حدیث ،واحد ارومیه، دانشگاه آزاد اسلامی،ارومیه، ایران.
سید فضل اله رضوی پور - استادیار گروه ادبیات فارسی ،دانشکده علوم انسانی،واحد بناب، دانشگاه آزاد اسلامی، بناب، ایران.
حسن محمدی - استادیار گروه معارف اسلامی، واحد ارومیه، دانشگاه آزاد اسلامی، ارومیه، ایران.
جعفر نجف پور - استادیار گروه معارف اسلامی ، واحد ارومیه، دانشگاه آزاد اسلامی، ارومیه، ایران.

از نگاه صورتگرایان روش شعر رستاخیز کلمات است؛ چون که در زبان عادی و روزمره به کارگیری کلمات به صورت عادی و از روی اعتیاد و مرده اند و باعث جلب توجه نمی شوند و اگر کلامی از این حالت درآمده و موجب شود که شنونده توجه اش جلب شود و سبب زنده شدن کلمات شود دیگر آن کلام و متن مرده نیست بلکه رستاخیز واژگان صورت گرفته است. این اتفاق در متن قرآن کریم هم افتاده است و به سبب برجسته سازی و رستاخیزی که صورت گرفته حشر معانی شده و چشم انداز دیگری را رقم زده است.نگارنده در پژوهش پیش رو بر آن است تا با روش توصیفی– تحلیلی به بررسی حشر معانی الفاظ  سوره ی الرحمن پرداخته و با اشاره به جنبه ابداع و نوآوری در رستاخیز کلمات به کاررفته در این سوره، اهمیت بیان موضوع را بیان نماید.با تحلیل و بررسی روند رستاخیز کلمات در این سوره به دست می آید که گونه های رستاخیز کلمات به صورت صنعت تسجیع، حس آمیزی، کنایه، مجاز، آشنایی زدایی و ... تجلی یافته و با ایجاد آشنایی زدایی جلب توجه مخاطب به موضوع بیشتر شده است به طوری که  برجسته سازی کلام خداوند با روش آشنایی زدایی بر پویایی و تاثیر نفوذ کلامش افزوده است.

قرآن کریم, الرحمن, رستاخیز کلمات, آشنایی زدایی