مجید ریاضی پور
ناصر خسروشاهی
محمد دهقان
جعفر سلیمیان
محمدعلی عارف پور
محمدعلی افشاری
رضا کچویی

مواد و روش کار. تک دوز سم T-۲‎ به مقدار ۲ میکروگرم بر کیلوگرم به یک گروه‎ ‎۵ تایی‎ ‎موش تزریق و در زمان های مختلف پس از تزریق با استفاده از روش فلوسایتومتری لنفوسیت های خون محیطی آنها شمارش شد. سپس سم T-۲‎ ، سولفیت سلنیوم یا ویتامین E در دو حالت همزمان و غیرهمزمان (به فاصله ۲۴ ساعت از سم) به چهارگروه جداگانه موش تزریق و پس از ۲۴ ساعت تغییر نسبت برخی از زیر جمعیت های لنفوسیتی‎ ‎در نمونه های خون محیطی مورد بررسی قرار گرفت. نتیجه گیری. کارایی سلنیوم و ویتامین E در رفع عوارض جمعیتی لنفوسیت ها برحسب زمان استفاده و نیز نوع زیرجمعیت آسیب دیده متفاوت است و به نظر می رسد تزریق سلنیوم بلافاصله پس از مسمومیت با سم T-۲‎ نسبت به دریافت آن قبل از مسمومیت نتایج بهتری فراهم می کند اما سودمندی ویتامین E وقتی بیشتر است که قبل از مسمومیت دریافت شود.

سلنیوم, ویتامین E, سم T-۲‎, لنفوسیت, مایکوتوکسین