سمیه حداد رنجبر - استادیار و هیئت علمی دانشگاه ولی عصر رفسنجان
نیلوفر زارعی - کارشناسی ارشد روانشناسی عمومی موسسه آموزش عالی علامه جعفری رفسنجان

مقاله حاضر با هدف اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر شفقت بر بخشش و نشخوار ذهنی زنان مبتلا به آسیب دیدگی از بی وفایی زناشویی انجام شده است. روش تحقیق این مقاله؛ نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون، پس آزمون با گروه گواه و کنترل همراه با دوره پیگیری (حدود دو ماه بعد) بود. جامعه آماری این پژوهش را تمامی زنان آسیب دیده از بی وفایی زناشویی تشکیل دادند که در سه ماهه اول سال ۱۴۰۰ به مراکز مشاوره و کلینیک های خدمات مشاوره روان شناختی شهر مشهد مراجعه نموده بودند. نمونه پژوهش ۴۰ زن بودند که به شیوه هدفمند انتخاب و با تخصیص تصادفی در گروه های ۲۰ نفره آزمایش و کنترل قرار گرفتند. هر دو گروه در مراحل پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با استفاده از مقیاس بخشش ری و همکاران (۲۰۰۱) و پرسشنامه نشخوار فکری نالن هوکسما و مارو (۱۹۹۱) ارزیابی شدند. مشاوره به شیوه درمان مبتنی بر شفقت در ۱۳ جلسه ۱۲۰ دقیقه ای برای شرکت کنندگان گروه آزمایش اجرا شد. آزمودنی های گروه کنترل تا پایان مرحله پیگیری مداخله ای دریافت نکردند. داده ها با استفاده از آزمون آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر تجزیه و تحلیل شدند. نتایج کواریانس نشان داد که مشاوره گروهی به شیوه درمان مبتنی بر شفقت بر بخشش و نشخوار ذهنی آزمودنی های گروه تحت مداخله اثربخش بوده است. نتایج مطالعه حاضر اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت در کاهش نشخوار ذهنی زنان آسیب دیده از بی وفایی زناشویی را مورد تائید قرار داد. درمانگران و مشاوران خانواده می توانند از این مدل درمانی جهت کاهش آسیب های ناشی از بی وفایی زناشویی استفاده کنند.

گروه درمانی مبتنی بر شفقت، بخشش، نشخوار ذهنی، زنان، بی وفایی زناشویی.