فریدون یزدانی - استادیار گروه علمی علوم تربیتی، دانشگاه پیام نور، همدان، ایران
جلیل فرنگی پور - دانشجوی کارشناسی ارشد تاریخ و فلسفه آموزش و پرورش، دانشگاه پیام نور خوی، معلم مقطع ابتدایی شهرستان آبادان

در تمامی نظام های آموزش مدرسه رکن اصلی تعلیم و تربیت می باشد و معلمان نیز مربی و الگوهای با نفوذ تعلیم و تربیت هستند؛ بنابراین شغل معلمی یکی از حساس ترین و پرمسئولیت ترین شغل های جامعه محسوب می شود. آموزش و پرورش، مهمترین نهادی است، که وظیفه ی تعلیم و تربیت افراد در هر جامعه ای را بر عهده دارد. سازنده گرایی روشی است که افراد توسط آن مطالب را با جذابیت فراوان یاد می گیرند و همچنین معلمان نیز بهره وری و رضایتمندی بیشتری از رویکرد سازنده-گرایی دارند، استقبال بسیاری هم از جانب معلمان و هم شاگردان به این نظریه و رویکرد مشاهده گردیده است؛ یکی از این نظریه ها، نظریه سازنده گرایی اجتماعی است. سازنده گرایی اجتماعی یک دیدگاه روان شناختی- فلسفی است که بر فعال بودن یادگیرنده در ساحت دانش و نقش اساسی اجتماع در ساخت و تبین تعلیم و تربیت و مستقیما از نظریه تحول ویگوتسکی گرفته شده است. ویگوتسکی بر نقش اجتماع در رشد فردی تاکید می ورزد و ریشه بسیاری از افکار و تحقیقات بسیاری از نظریه پردازان سازنده گرایی اجتماعی به نظریات وی باز می گردد. این مقاله که با روش توصیفی و تحلیلی و بر مبنای مطالعات کتابخانه ای صورت گرفته است بر آن است که به واکاوی نظریه سازنده گرایی اجتماعی و دلالت های آن در تعلیم و تربیت بپردازد.

سازنده گرایی، سازنده گرایی اجتماعی، ویگوتسکی، تعلیم و تربیت، نظام آموزشی