شهاب تریوه - دانشجوی دکتری حقوق خصوصی، دانشکده حقوق و علوم سیاسی، دانشگاه تهران
زهرا هندوسین آباد - دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق بشر، دانشکده حقوق و علوم سیاسی، دانشگاه تهران

در نظام عام مسئولیت مدنی، فعل زیانبار، وقوع خسارت و رابطه ی سببیت عرفی میان فعل و خسارت وارده، عناصراساسی تحقق مسئولیت مدنی هستند و تقصیر عامل زیان موجب استناد عرفی زیان به فعل به شمار می رود. افزون براین قاعدهی عام، در تمام نظام های حقوقی، اقسامی از مسئولیت به چشم می خورد که فاقد برخی از ارکان یادشدههستند و در آنها بنا به علتی از نظام عام عدول شده است. حکم ماده ی ۵۲۳ قانون مجازات اسلامی مصوب ۱۳۹۲یکی از این مسئولیت ها است که شخص مجاز به اذن دادن را حتی در صورت جهل به موضوع، مسئول زیان وارده برکسانی دانسته است که با اذن او به مکان متصرفی وی وارد و از ناحیه ی حیوان یا شیء موجود در آن مکان صدمه یاخسارت می بینند، مگر این که به واسطه ی علم زیاندیده، خسارت به اقدام خود او مستند باشد. بررسی تحلیلی،توصیفی منابع فقهی مورد رجوع قانونگذار ایرانی و مقایسه آن با اسناد قانونی و نظام عام مسئولیت مدنی که عمدتامتاثر از حقوق فرانسه می باشد در تطبیق بر عناصر مسئولیت ویژه موضوع ماده یادشده، نشان می دهد مبنای مسئولیتاذن دهنده و عدول از قواعد عام، نوعی تعهد ضمنی به ایمنی واردین است که قانون بر اذن دهندهی متصرف بار میکند.

تعهد به ایمنی، فعل شیء، فعل حیوان، مسئولیت مدنی اذن دهنده، واردین مجاز