خداداد کریمی نسب - فارغ التحصیل زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اردبیل

واژه ی عشق همواره در طول سالیان دراز، یکی از کلیدی ترین واژگان در پهنه ی زبان فارسی، برای بیان احساسات، مورد توجه شعرای بسیاری بوده و در این رهگذر، در قرون مختلف، شاعران بسیاری با مورد خطاب قرار دادن عشق، زیباترین اثر ادبی کارنامه هنری خود را آفریده اند. موضوع عشق معمایی ست بی شرح که در حیطه ی دانش هیچ کس نمی گنجد و هر کس به مقتضای دریافت درونی خود درباره عشق و ماهیت آن سخن گفته و با بیان گونه گون از قصه ناتمام عشق در هر عصر و دوره ای دم زده است. یکی از این شعرای ادب معاصر، میرزا محمد تقی ملک الشعرای بهارست که در عصر مشروطه با توجه به اوضاع حاکم در بحث وطن، و آزادی وطن از چنگال اجانب، با کلام شیوایی سیمای عشق را در قالب حب الوطن، به تصویر کشیده است، در این مقاله سعی برآن است که به روش توصیفی - تحلیلی به بررسی جلوه های ویژه عشق در دیوان بهار از منظر وطن پرستی پرداخته و به این سوال پاسخ دهیم که عشق از منظر او چه صفات و ویژگی هایی دارد و آیا تفاوتی با عشق سایر شعرا در ادوار گذشته داشته یا خیر.

عشق، بهار، وطن دوستی، آزادی خواهی