تحلیلی بر روش های ارزیابی توان تفرجی به منظور استقرار کاربری گردشگری طبیعی

توریسم یکی از بزرگترین و سریع ترین صنایع در حال رشد جهان است. رشد این صنعت در هر کشور نیازمند استراتژی مناسب و برنامه مدیریت مؤثر است. ارزیابی تان اکولوژیکی مناطق در راستای کاربری توریسم به عنوان ابزاری برای حصول به این هدف شناخته شده است. استفاده از روش های دقیق و نوین برای ارزیابی توان گردشگری طبیعی و تعیین مناطق برای این کاربری یکی از تأثیر گذارترین عناصر استراتژی مؤثر در مدیریت توریسم است. تاکنون ارزیابی توان گردشگری طبیعی در نقاط مختلف دنیا به روش های گوناگونی شامل محدودیت خاک، جستالت، تحلیل پرامتریک، تحلیل سیستمیک، پارامتریک مبتنی بر تلفیق بهینه، AHP و تحلیل فازی و (MCE) با استفاده از قابلیت های GIS صورت گرفته است. تحقیقات نشان داده اند که روش های سنتی معمول در مقایسه با روش های نوین به دلیل در نظر گرفتن قطعیت پارامترها و سنجش داشتن یا نداشتن توان برای ارزیابی کارایی لازم را ندارد. استفاده از روش های تحلیل سلسله مراتبی و فازی ابزاری جدید جهت مقابله با عدم قطعیت ها می باشد. برای تعیین وزن دقیق هر یک از متغیرها و بکارگیری آنها بصورت تحلیل چند معیاره (MCE) در مقایسه با روش های سنتی معمول و روش های مبتنی بر بولین برتری دارند. روش (MCE) با منطق غیر قطعی فازی برای مدل سازی جهان واقعی در محیط GIS و تلفیق داده های مکانی، از دقت بیشتری برخوردار می باشد. در دسترس بدن داده های مؤثر بصورت کامل و دقیق تأثیر بسیار زیادی بر ارزیابی توان گردشگری طبیعی خواهد داشت.

Keywords:

تحلیل روش های ارزیابی , توان گردشگری طبیعی , روش تحلیل سیستمیک , روش (MCE)