ندا امینی جم - گروه شیمی، دانشکده علوم پایه، دانشگاه صنعتی جندی شاپور دزفول، ایران

کاربرد آفت­کش­ها ممکن است ویژگی­های زیستی، رفتار و کارایی دشمنان طبیعی را تحت تاثیر قرار دهد. در این پژوهش، اثر زیرکشنده دو حشره­کش ایمیداکلوپرید و پای­متروزین روی واکنش عددی زنبور پارازیتوئید Lysiphlebus fabarum (Marshall) در شرایط آزمایشگاهی مورد بررسی قرار گرفت. زنبورهای پارازیتوئید (با عمر کمتر از ۱۲ ساعت) به­مدت۲۴ساعت در معرض باقی­مانده غلظت ۲/۳ پی­پی­ام (LC۲۵) برای حشره­کش ایمیداکلوپرید و ۶/۲۵۸۶ پی­پی­ام (LC۲۵) برای حشره­کش پای­متروزین در ظروف استوانه­ای شیشه­ای قرار گرفتند. بعد از ۲۴ ساعت، ۶ جفت زنبور زنده مانده به­طور تصادفی انتخاب شد و هر جفت به ظروف حاوی گیاهچه­های باقلا دارای تراکم­های ۲، ۴، ۸، ۱۶، ۳۲ و ۶۴ پوره سن سوم شته Aphis fabae Scopoli رهاسازی شدند. هر تراکم میزبان ۱۵ تکرار داشت. روزانه مرگ و میر و باروری زنبورهای پارازیتوئید تا آخر عمر هر زنبور ماده ثبت شد. میانگین طول عمر و تعداد شته­های مومیایی شده در کل دوره زندگی زنبورهای پارازیتوئیدی که در معرضLC۲۵ ایمیداکلوپرید قرار گرفته بودند، به­طور معنی­داری کمتر از شاهد و تیمار پای­متروزین در بیشتر تراکم­های شته میزبان بود. طبق نتایج حاصل، ایمیداکلوپرید اثرات منفی بیشتری روی حشرات کامل زنبور پارازیتوئید L. fabarum در مقایسه با پای­متروزین داشت. بنابراین، کاربرد پای­متروزین در قالب کنترل تلفیقی برای کنترل شته A. fabae پیشنهاد می­شود.

شته سیاه باقلا, نئونیکوتینوئید, مدیریت تلفیقی آفت, باروری