نصرت مرادی - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی روستایی دانشگاه اصفهان
احمد تقدیسی - استادیار گروه جغرافیا و برنامه ریزی روستایی دانشگاه اصفهان
خدیجه علی نوری - دانشجوی اکرشناسی ارشد جغرافیای طبیعی گرایش ژئومورفولوژی دانشگاه اصفا
آزاد آریان پور - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی توریسم دانشگاه اصفهان

امروزه گردشگری یکی از بزرگترین و سودآورترین صنعت دنیا به حساب می آید و بخاطر اهمیت و نقش این صنعت، بسیاری از کشورها آنرا در استراتژی ها و برنامه های توسعه گنجانده اند. یکی از جدیدترین شاخه های گردشگری، ژئوتوریسم یا گردشگری جغرافیایی است. این نوع گردشگری که شاخه ای از گردشگری مناطق طبیعی به شمار می رود، روی ژئوسایت ها و چسم اندازهای ژئومورفولوژیکی تأکید دارد. کشور ایران در زمینه توسعه ژئوتوریسم و گردشگری ژئولوژیکی پتانسیل های فراوانی دارد که یکی از بارزترین آنها استان سیستان و بلوچستان واقع در جنوب شرق ایران است. وجود ریگ های روان، گودال های وسیع، دشتها و کویرها، سلسله کوه های تفتان، دو آتشفشان نیمه فعال، گل فشان ها و بخشی از گرم ترین بیابان های جهان همگی از قابلیت ها و پتانسیل های ژئوتوریسمی این منطقه به حساب می آیند. در این مقاله با روش توصیفی- تحلیلی و استفاده از منابع کتابخانه ای، اسناد و مدارک موجود سعی شده به تحلیل و بررسی تأثیر ژئوتئریسم بر توسعه پایدار استان سیستان و بلوچستان پرداخته شود و نیز راهکارهایی جهت توسعه ژئوتوریسم این استان ارائه گردد. نتایج این پژوهش نشان می دهد که استان سیستان و بلوچستان پتانسیل های فراوانی برای توسعه ژئوتوریسم دارد و این محیط زیست منطقه گردد و در نهایت به عنوا ن گامی مهم و اساسی در جهت توسعه پایدار منطقه عمل نماید.

توسعه پایدار، ژئوتوریسم، توریسم، استان سیستان و بلوچستان