رضا حسین زاده - عضو هیئت علمی دانشگاه فردوسی مشهد
آذر عرفانیان - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا- برنامه ریزی توریسم، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ر
امجد ملکی - عضو هیئت علمی دانشگاه رازی کرمانشاه

در صنعت جهانگردی، توسعه مناطق ساحلی و اثرات نامطلوبی که گردشگری بر محیط زیست ساحلی بر جای می گذارد یکی از مسائل مهم و نگران کننده محسوب می شود. بنرامه ریزی و تعیین میزان حداکثر ظرفیت برد به منظور کاهش صدمات زیست محیطی در جهت حفاظت از اکوسیستم نوار ساحلی جزیره کیش که به سبب وجود آبسنگهای مرجانی و دارا بودن سواحل سفید از نظر رتبه بندی جهانی از جایگاه بسیار مطلوبی در جذب گردشگر برخوردار است، ضروری به نظر می رشد. ظرفیت برد عموماً با مفهوم حدود قابل قبول تغییرات (LAC) ادراک می شود که بر اساس شاخص های پایداری و مدیریت حدود قابل قبول تغییرات در شاخص ها در عمل تلاش می کند تا آن را به صورت پایدار مدیریت نماید. هدف از این پژوهش ارائه حدود مطلوب پذیرش گردشگر در نوار ساحلی جزیره کیش می باشد به طوریکه با به حداقل رساندن آسیب های بیولوژیک ساحلی، توانایی این ناحیه برای پشتیبانی کیفیت تفریحی ساحل جزیره حفظ شود. در این مقاله با استفاده از شاخص های ظرفیت برد در 3 سطح ظرفیت برد فیزیکی، واقعی و مؤثر توسط مدل TCC به عنوان ابزاری در جهت تحلیل سیستم و معرفی شدت محدودیتهای ظرفیت برد گردشگری در این ناحیه به برآورد کمی ظرفیت برد گردشگری ساحلی جزیره کیش پرداخته شده است. نتایج نشان می دهد که اگر چه میزان مشخصی از گردشگران به لحاظ فیزیکی در این ساحل جای می گیرند اما با در نظر گفتن عوامل محدود کننده طبیعی و انسانی و نیز خط مشی های سیاسی و قانونی موجود، فشار و تراکم بیشتری در بخشهایی از ساحل جزیره به چشم می خورد که در مواردی بیش از ظرفیت تحمل محیط است. از طرف دیگر با وجود اینکه تعیین ظرفیت برد فیزیکی- اکولوژیکی می تواند در مدیریت اکوسیستم ناحیه مفید باشد اما برای رسیدن به اهداف مدیریت در راستای حفظ یا بهبود کیفیت تفریحی ناحیه ساحلی، تعیین ظرفیت برد اجتماعی- فرهنگی گردشگران نیز ضروری به نظر می رسد.

گردشگری ساحلی، ظرفیت برد، جزیره کیش