مهدی فضلی - استادیار جامعه شناسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تنکابن، ایران (نویسنده مسئول) mfazli۸۱@yahoo.com
هرمز محمدپور لیما - مربی، گروه مدیریت و حسابداری، واحد آستارا، دانشگاه آزاد اسلامی، آستارا، ایران.

چکیدهمقدمه: افزایش جمعیت سالمندان یک بحران است. بازنشستگی از کار و محدودیت فعالیت ها ی اجتماعی مشکلی است که سالمندان با آن روبرو هستند. پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین مشارکت اجتماعی با امید به زندگی در سالمندان شهرستان آمل صورت پذیرفته است.روش پژوهش: این پژوهش از نوع تحقیقات توصیفی – تحلیلی و به صورت مقطعی است. جامعه آماری این تحقیق سالمندان بالای ۶۰ سال تحت پوشش مراکز بهداشتی- درمانی شهرستان آمل بوده است. نمونه ای به حجم ۴۵۰ نفر با روش نمونه گیری طبقه بندی خوشه ای چند مرحله ای تصادفی انتخاب شدند. برای سنجش متغیرهای پژوهش از پرسشنامه حمایت اجتماعی و پرسشنامه امید به زندگی اسنایدر استفاده شد. داده ها با استفاده از آمار توصیفی، ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون و آزمون t مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتندیافته ها: در پژوهش حاضر، ضریب رگرسیون مشارکت اجتماعی با امیدواری به زندگی در سطح ۰۱/۰ معنادار بود(۳۳۲/۰ β=،۰۰۱/۰.(p< نتایج تحلیل رگرسیون نیز حاکی از این بود که مشارکت اجتماعی توان پیش بینی امید به زندگی سالمندان را دارد. همچنین، نتایج نشان داد که بین زنان و مردان مشارکت کننده در پژوهش حاضر از لحاظ مشارکت اجتماعی و امید به زندگی تفاوت معنادار است (۰۰۱/۰.(p < به این صورت که مشارکت اجتماعی و امید به زندگی مردان بالاتر از زنان می باشد. نتیجه گیری: با توجه به نتیجه تحقیق حاضر افزایش مشارکت اجتماعی می تواند به ارتقاء امید به زندگی سالمندان منتهی شده، نهایتا کیفیت زندگی مناسبی را برای آن ها فراهم آورد. با توجه به اهمیت سلامت سالمندان پیشنهاد می شود که باید فرصت های بیشتری برای تسهیل مشارکت اجتماعی سالمندان صورت گیرد.

امید به زندگی, تفکر عاملی, سالمندان, مشارکت اجتماعی