ماندانا غلامی - دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات تهران، گروه تربیت بدنی، تهران، ایران
لیلا صباغیان راد - دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات تهران، گروه تربیت بدنی، تهران، ایران
حسین عابد نطنزی - دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات تهران، گروه تربیت بدنی، تهران، ایران

مقدمه و هدف: استقامت قلبی-تنفسی و ضربان قلب استراحتی، راهنمای مناسب برای آگاهی از وضعیت آمادگی قلبی و ریوی افراد است. هدف از این تحقیق، بررسی اثر یک دوره تمرین های استقامتی با حجم و شدت متفاوت بر استقامت قلبی تنفسی و ضربان قلب استراحتی است .     مواد و روش ها: ۴۵ مرد دانشجوی سالم غیرورزشکار (میانگین سن ۸۷/۱ ± ۲۵ سال، وزن ۹۵/۱ ± ۷۱ کیلوگرم و قد ۳۰/۲ ± ۱۷۵ سانتی متر) به صورت تصادفی به سه گروه یک، دو و سه تقسیم شدند. در شش هفته اول گروه یک (۱۵ = n) یک جلسه در هفته و به مدت ۱۵ دقیقه و با شدت ۷۰ درصد ضربان قلب ذخیره بیشینه (MRHR) ، گروه دو (۱۵ = n) دو جلسه در هفته و به مدت ۱۵ دقیقه و با شدت ۶۰ درصد MRHR و در گروه سه (۱۵ = n) سه جلسه در هفته و به مدت ۱۵ دقیقه و با شدت ۵۰ درصد MRHR ؛ و در دو هفته آخر گروه یک با شدت ۷۵ درصد MRHR ، گروه دو با شدت ۶۵ درصد MRHR و گروه سه با شدت ۵۵ درصد MRHR روی نوارگردان به مدت هشت هفته می دویدند .     نتایج: نتایج نشان دادند که اختلافی معنی دار در میزان تغییر vo۲max بین گروه سه و گروه یک وجود دارد. علاوه بر این، تمرین گروه سه کاهشی معنی دار را در ضربان قلب استراحتی نسبت به گروه یک موجب شد .     نتیجه گیری: بر اساس یافته های تحقیق حاضر به نظر می رسد که تمرین هوازی با شدت پایین و زمان طولانی تر، اثری بیشتر نسبت به شدت بالا با زمان کمتر بر افزایش vo۲max و کاهش ضربان قلب استراحتی می گذارد .

استقامت قلبی تنفسی, ضربان قلب استراحتی, تمرین هوازی