مهدیه صابرمولایی - دانشجوی دکتری علوم قرآن و حدیث، دانشکده الهیات، دانشگاه قم، قم، ایران.
محمدتقی دیاری بیدگلی - عضو هیئت علمی گروه علوم قرآن و حدیث، دانشکده الهیات، دانشگاه قم، ایران.
محمدرضا شاهرودی - دانشیار علوم قرآن و حدیث، دانشکده الهیات، دانشگاه تهران، تهران، ایران

طبق مبانی دینی، زنان پیامبر (ص) عموما در احکام مرتبط با زنان مومن عادی مشترک اند اما نهی خاص ایشان از مواردی، همچون: «دل بستگی به دنیا، سخن گفتن عشوه گرانه با مردان و خودنمایی همچون دوره جاهلیت»، و دستورات مجدد در مورد واجبات عمومی بانوان، مانند: ماندن در خانه، نیز تهدید آنان مبنی بر مبتلا شدن به عذاب مضاعف در صورت آشکار شدن فاحشه ای از ایشان، نشانگر این حقیقت است که دست کم برخی از آنان که سبب نزول پاره ای از آیات مرتبط با این احکام اند، در جایگاهی والا از مراتب ایمانی نیستند. تنها عبارتی که برخی از دانشمندان و مفسران آن را دال بر مدح زنان پیامبر (ص)، دانسته و از آن، وجوب تکریم ایشان را تلقی کرده اند، «و ازواجه امهاتهم» (احزاب، ۶) است که بر پایه برخی از آموزه های بلاغی، و دلایل قرآنی از جمله، آیه: «حرمت علیکم امهاتکم» (نساء، ۲۳) و آیه: «و لا ان تنکحوا ازواجه من بعده ابدا» (احزاب، ۵۳) باید گفت که این آیه هم، همسران پیامبر (ص) را مورد تکریم واقع نساخته و تنها در ضمن تشبیهی بلیغ، حرمت ازدواج با آنان را پس از وفات پیامبر اکرم (ص) مورد تاکید قرار داده است.

پیامبر اسلام, زنان پیامبر(ص), تحریم, احزاب