محمدرضا نخعی امرودی - استادیار، دانشکده مکانیک و انرژی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران.
علی احمدی - کارشناسی ارشد، دانشکده مهندسی مکانیک، دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی، تهران، ایران.
نصرالله بنی مصطفی عرب - دانشیار، دانشکده مهندسی مکانیک، دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی، تهران، ایران.

نانوکامپوزیت پلی پروپیلن/ اتیلن-پروپیلن- دی­ان­مونومر/ خاک رس به دلیل تعادل در خواص مکانیکی استحکام کشش و ضربه، به طور گسترده در صنعت مورد توجه قرار گرفته است. بنابراین مطالعه جوش پذیری آنها ضروری است. جوشکاری لیزری به عنوان یک روش اتصال، برای جوشکاری لب­به­لب این نانوکامپوزیت ها استفاده می شود. در این مطالعه تاثیر متغیرهای ورودی مثل مقدار نانوذرات خاک رس، توان لیزر، سرعت جوشکاری و فاصله کانونی برای دستیابی به بهترین پاسخ ها (بهترین استحکام کششی جوش­ها) در چند سطح بررسی شد. روش پاسخ­سطح برای بررسی تاثیر پارامترهای ورودی بر استحکام کششی جوش ها به کار گرفته شده است. نتایج نشان داد که افزایش مقدار نانوذره رس از مقدار ۰ تا ۶ درصد وزنی و افزایش فاصله کانونی از ۵ تا ۸ میلی متر به ترتیب باعث کاهش استحکام کششی از ۶/۹ به ۱/۶ و ۱۹/۹ به ۳۶/۸ مگاپاسکال می شود. مدل ها نشان داد که در توان ۱۰۰ وات و محدوده سرعتی ۴۰۰ تا ۷۵۰ میلی متر بر دقیقه و فاصله کانونی ۵ تا ۵/۶ میلی متر جوش هایی با استحکام ۸ تا ۹/۹ مگاپاسکال به دست می آید.

پلی پروپیلن/ اتیلن, پروپیلن, دی ان مونومر/ خاک رس جوش لیزر استحکام جوش روش پاسخ سطح نانوکامپوزیت