اثر برخی کندکنندههای رشد گیاهی بر شاخصهای رشد و نمو گل میمون (Antirrhinum majus)

به منظور بررسی اثر کندکننده های رشد گیاهی بر شاخص های رشد گل میمون، آزمایشی در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه شهرکرد انجام شد . تیمارها شامل سایکوسل (500 و 1000 و 1500 mg L-1)، دامینوزاید (1500 و 3000 و 4500 mg L-1)، پاکلوبوترازول (40 و 80 و 120 mg L-1) و شاهد (آبمقطر) به صورت محلول پاشی، 2 مرحله با فاصله 10 روز، روی اندام هوایی اعمال شد. براساس نتایج این پژوهش، رشد گل میمون تحت تأثیر کندکنندههای رشد قرار گرفت. گیاهان تیمار شده با دامینوزاید 1500 و 3000 و 4500 mg L-1 ، به ترتیب 76/2 و 68/8 و 58/8 درصد ارتفاع گیاهان شاهد را دارا بودند. دامینوزاید بهطور معنیداری قطر ساقه، طول گلآذین، تعداد گل و تعداد انشعاب گل-دهنده را کاهش داد. مقایسه تیمارها نشان داد که کمترین قطر گل، طول گلآذین، قطر ساقه، تعداد گل و تعداد انشعاب گل -دهنده مربوط به دامینوزاید 4500 mg L-1 بود. پاکلوبوترازول 120 mg L-1 به طور معنی داری قطر و طول ساقه، طول گل -آذین، ارتفاع گیاه و تعداد گل را کاهش داد. همچنین طول گلآذین در اثر کاربرد سایکوسل 1500 mg L-1 کاهش یافت و کمترین طول دوره گلدهی مربوط به پاکلوبوترازول 40mg L-1 بود.

Keywords:

پاکلوبوترازول , سایکوسل , دامینوزاید , ارتفاع گیاه