سمیرا استواری - کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه ولی عصر(عج)، رفسنجان، ایران؛Samiraostovari۹۵@yahoo.com
زهرا غریب حسینی - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه ولی عصر (عج)، رفسنجان، ایران؛ z.gharib@vru.ac.ir
حسین صارم پور - کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه ولی عصر(عج)، رفسنجان، ایران؛ h.sarempour@stu.vru.ac.ir

فیلم ­نامه ویلایی ­ها و دیده­ بان درمورد افرادی است که با موقعیت­ های دشوار محیط زندگی، نبرد می­ کنند. این افراد اگرچه فاقد تشخص فردی هستند اما بسان رودهایی با مسیرهای جداگانه در نقطه خودشناسی و خودسازی، حول محور زمان متمرکز می­ شوند و شباهت کلی میان این افراد از سرگذراندن فرایند انتظار و گام نهادن در وادی معرفت و معنویت است.این پژوهش با روش توصیفی-تحلیلی (براساس دیدگاه ژرار ژنت) به بررسی کارکردهای زمان در دو فیلم نامه برتر جشنواره مقاومت -دیده­ بان و ویلایی ها- پرداخته است. برآیند این مطالعه نشان می دهد در این فیلم نامه ­ها، زمان به مثابه بستر وقوع روایت و ابزار حرکت در روایت محسوب می ­شود. فعل مضارع اخباری، زمان روایت در هردو اثر است که هم مناسب نقل داستان و وقایع است و  هم برای بیان استمرار داشتن مبارزه در راه حق می­ باشد. زمان حسی، اغلب سرعت روایت فیلم­نامه ­ها را کم کرده و لحظاتی را برای همذات ­پنداری با شخصیت ­های مهم و کلیدی فراهم می­ کند. نویسندگان برای تصور دغدغه ­ها، عواطف و زندگی شخصی افراد از صحنه­ های تاثیرگذار و پر از تعلیق  و تداعی بهره برده ­اند و این موضوع نشان می ­دهد که نویسندگان از این دلالت­ های زمان روایی غافل نبوده­ و عامدانه آنها را در آثار خود به کار برده ­اند.

ادبیات پایداری, ژرار ژنت, زمان روایی, فیلم نامه, دیده بان, ویلایی ها