جلیل عرب خردمند - مرکز تحقیقات سلامت دفاعی، تهران، ایران
محسن قسامی - مرکز توانبخشی هیوا، تهران، ایران
مهسا عاشقان - بیمارستان فوق تخصصی خاتم الانبیاء، تهران، ایران
پریسا رشید زاده - اداره تحقیق و توسعه توانبخشی هلال احمر جمهوری اسلامی ایران، تهران، ایران
سید سهراب هاشمی فشارکی - بیمارستان پارس، تهران، ایران
محمدتقی حلی ساز - دانشگاه علوم پزشکی بقیه الله (عج)، تهران، ایران
مینا عرب بنی اسد - گروه مهندسی مکانیک، دانشگاه صنعتی شریف، تهران، ایران
سقراط فقیه زاده - دانشگاه علوم پزشکی زنجان، زنجان، ایران
رشید زرگری مرندی - دانشگاه علوم پزشکی بقیه الله (عج)، تهران، ایران

زمینه و هدف: هدف از انجام پژوهش حاضر ارزیابی مزایای بالقوه آموزش حرکتی در بیماران مبتلا به ضایعه کامل نخاعی توراکولومبار بود.روش ها: در یک کلینیک سرپایی طب فیزیکی و توانبخشی در تهران یک کارآزمایی بالینی اولیه روی یک نمونه در دسترس انجام گردید. ۲۵ بیمار مبتلا به ضایعه کامل نخاعی به این مطالعه وارد شدند. همه بیماران پاراپلژیک بوده و با روش ­های پاراکلینیکی، ضایعه کامل نخاعی برای آن­ ها اثبات شده بود. همه بیماران در یک برنامه کامل آموزشی توانبخشی که شخصی ­سازی شده بود شرکت کردند. این برنامه  شامل ترکیبی از توپ سوئیسی و کاربرد ارتز مچ پا و نیز ارتز ساق بلند مچ پا و زانو و استفاده از میله پارالل بود.یافته ها: از کل شرکت­ کنندگان ۱۴ نفر مرد و ۱۱ زن بودند. سن شرکت­ کنندگان بین ۱۹ تا ۵۲ سال با میانگین ۳۱/۵۴ سال بود. اطلاعات راه رفتن، پاسخ پتانسیل برانگیخته حسی-تنی و پتانسیل برانگیخته مغناطیسی حرکتی از همه آن­ ها ثبت شد. این مطالعه نشان داد که برنامه تمرین فردی، بیماران مبتلا به ضایعه کامل نخاعی را قادر می سازد تا حرکت کنند. بیماران پس از دریافت مداخله حرکتی توانایی راه رفتن را احراز و ادامه دادند.نتیجه گیری: تمرین حرکتی می تواند تولید پاسخ را در ضایعه کامل نخاعی تحریک کند. در عین حال، تمرین حرکتی باعث بهبود نقایص عصبی بیماران مبتلا به ضایعه کامل نخاعی نمی ­شود.

ضایعه نخاعی, توراکولومبار, تمرین حرکتی