زیبا رودی - گروه فقه و معارف اسلامی، مدرسه عالی فقه و قرآن، مجتمع آموزش عالی خواهران، نمایندگی استان خراسان، جامعه المصطفی العالمیه، مشهد، ایران.
مریم رحیمی - گروه فقه و معارف اسلامی، مدرسه عالی فقه و قرآن، مجتمع آموزش عالی خواهران، نمایندگی استان خراسان، جامعه المصطفی العالمیه، افغانستان.

دوران کودکی، دوران طلایی هر انسانی است که با استفاده از مربی عالم، می توان وی را در زمینه های مختلف، تربیت و راهنمایی کرد. یکی از امور مهم تربیتی، تربیت عبادی است که مربوط به مسایل عبادی از جمله واجبات، محرمات، مکروهات، مستحبات و امور مباح می باشد. کودک، بعد از سن تکلیف، موظف به این امور می شود؛ ولی قبل از این دوره، اهتمام ولی و مربی به این امور مهم است، زیرا پیامدهای موثری بر آینده کودک دارد. می بینیم والدینی که به دلیل تفکرات خاصی، به امور دینی کودکان اهتمام نداشتند، ثمره آن نوجوانانی است که نسبت به مسایل دینی و تکلیفی خود کم اهمیت اند و این نوجوانان مربیان فردا خواهند شد. نوشته های مختلفی پیرامون موضوع «تربیت عبادی کودک قبل از سن تکلیف» وجود دارد، ولی در این نوشته سعی شده است با برخی ادله اربعه در فقه امامیه، «لزوم آموزش دینی بر والدین قبل از بلوغ» بررسی و سهم والدین در این امر مهم، موشکافی شود؛ لذا موارد زیر بررسی خواهد شد: سن بلوغ در فقه، حقوق و قانون جمهوری اسلامی ایران، آموزش های دوران کودکی (قبل از بلوغ) و زمان آن، ادله موافقین و مخالفین وجوب آموزش امور عبادی بر والدین و در نهایت جمع بندی این دو نظر. همچنین این نوشته، با شیوه کتابخانه ای و با استفاده از کتب فقهی فراهم آمده و به روش توصیفی- تحلیلی است. با توجه به اهمیت تربیت در دوران کودکی و اهتمام اهل بیتA به این امور، حداقل حکمی که می توان برای والدین ثابت کرد، فریضه بودن این امر است و از طرفی به حکم عقل، تربیت درست انسان منجر به رشد و عدم انحطاط جامعه می شود.

فقه تربیت, آموزش, تکالیف شرعی, تربیت عبادی, کودک, غیرمکلف