جواد حاجی علیزاده - عضوهئیت علمی دانشگاه فرهنگیان

مقدمه: جامعه عشایری ایران که در زمان نه چندان دور بیش از ۵۰ درصد جامعه ایران را به خود اختصاص می داده است امروز بر اثر عوامل مختلف سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و تاریخی کمتر از ۵ درصد جمعیت کل کشور را به خود اختصاص داده است که به دلیل اسکان عشایر بوده است. هدف پژوهش: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثرات اسکان بر معیشت پایدار عشایر در بخش مرکزی شهرستان داراب انجام شده است. روش شناسی تحقیق: جامعه آماری تحقیق را عشایر اسکان یافته و عشایر کوچ رو در در بخش مرکزی شهرستان داراب تشکیل داده است که براساس نتایج سرشماری نفوس و مسکن در سال ۱۳۹۵ جمعیت آن برابر با ۱۱۳۱ نفر بوده است که با استفاده از فرمول کوکران تعداد ۲۸۷ نفر به عنوان نمونه به صورت تصادفی ساده انتخاب شده است. به منظور تجزیه و تحلیل یافته های تحقیق از آزمون تی تک نمونه ای و تحلیل رگرسیون چند متغیره استفاده شده است.قلمروجغرافیایی پژوهش: این پژوهش درعرصه ایران انجام پذیرفته است.یافته ها و بحث : اطلاعات به دست آمده در بین عشایر اسکان یافته و عشایر کوچ رو نشان داد که وضعیت سرمایه انسانی در بین عشایر اسکان یافته با میانگین ۳۱۷/۳ نسبت به عشایر کوچ رو با میانگین ۸۴۳/۲ مناسب تر است. از نظر سرمایه اجتماعی در هر دو گروه عشایر اسکان یافته با میانگین ۱۱۳/۳ و عشایر کوچرو با میانگین ۱۰۴/۳ مطلوب و مناسب است و تفاوت چندانی ندارند. از نظر سرمایه فیزیکی عشایر اسکان یافته با میانگین ۲۲۷/۳ نسبت به عشایر کوچ رو با میانگین ۸۷۷/۲ در وضعیت مناسب تری قرار دارد. نتایج:دراثر اسان عشایر ودرکنار برخورداری از تسهیلات وخدمات،جامعه عشایری ماهیت اصلی خود را با توجه به دام و مرتع که دو رکن اصلی زندگی در میان جامعه عشایر کوچ رو بوده است از دست داده است.

اسکان عشایر, معیشت پایدار, کوچ, شهرستان داراب