چکیده امروزه روایت­شناسی، با توجه به تنوع، ابعاد و پویایی خاصی که دارد، به عنوان نظریه و روشی علمی در مطالعه و بررسی فنون و ساختارهای روایی آثار ادبی، بیش از پیش مورد توجه و استفاده منتقدان و پژوهشگران ادبی قرار گرفته است. در این جستار مولفه زمان از دیدگاه روایت­شناسی، به عنوان شاخه ای در نقد ادبی، با تکیه بر نظریه ژرار ژنت و از منظر  نظم، تداوم و تکرار، در داستان فریدون پسر فرانک نوشته علیرضا محمودی ایرانمهر که برداشتی از داستان فریدون و پسرانش در شاهنامه فردوسی است، مورد واکاوی قرار گرفته است؛  به این دلیل که از میان ساخت­مایه­های روایی، عنصر زمان روایت در این رمان، مولفه­ای قابل توجه است؛ از این رو، مقاله حاضر با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی، زمان روایی در سطح داستانی رمان فریدون پسر فرانک را مورد بررسی قرار داده است تا نقش زمان در شکل گیری روایت داستان و ارتباط میان متن و خواننده را روشن نماید. بررسی رمان مذکور نشان می دهد که روند روایت در این رمان مبتنی بر شیوه شکست زمان و رفت و برگشت های نامنسجم است و شکل روایت در آن، سیری مدور دارد و پایان داستان با آغازش ارتباطی مستقیم پیداکرده است.

کلیدواژه­ها: روایت­شناسی, ژرار ژنت, نظم, تداوم, بسامد, فریدون پسر فرانک