سعدی، در نثر سهل و ممتنعش، معلم اخلاق و در مثنوی، طراح سیاست های رفتار اجتماعی و «رستاخیز ادبی» است؛ وی در بهره گیری از داستان به تبعیت از آموزش دینی اش که مبتنی بر یافته های قرآنی است، کوشاست. اغلب قصه ها و حکایت های سعدی در گلستان و بوستان، داستانک تعلیمی محسوب می شوند و داستان مثال تایید و تاکید مطلب پس یا پیش از خود هستند.       اما در داستان های بت سومنات و جوان مشت­زن، خود داستان نیز اهمیت می یابد و عناصر داستانی به کار برده شده در آن ها؛ در کنار کلی گرایی، نداشتن زمان و مکان واقعی، کاربرد فراواقعیت و عناصر غیرواقعی، جبرگرایی، قلت قهرمانان و شخصیت­ها و ثابت و ایستا ماندن آن ها، خودنمایی می کنند؛ به خصوص که مضامین آن ها و درون مایه شان نیز مخصوص به خود آن هاست و تایید یا ردکننده سخن پیش یا پس از خود هم نیستند. هدف این پژوهش آن است که با بررسی این دو داستان، چگونگی عملکرد سعدی را در بهره­گیری از داستان کوتاه و نحوه روایت و شخصیت­پردازی و برخی از عناصر داستان، از منظر تحلیل انتقادی گفتمان، نشان دهد و در نظم و نثر با یکدیگر مقایسه کند. دستاورد پژوهش آن است که سعدی چندان در بند کاربست و استفاده از عناصر داستان نیست و بیشتر به سیاق کهن، حکایت پردازی و قصه گویی می کند؛ اما توانمندی لازم برای بهره مندی از داستان کوتاه را دارد ولی به دلیل اهمیت و اولویت دادن به پیام و تعلیم، داستان را به درجه دوم اهمیت تنزل می دهد.

کلیدواژه­ها: بوستان و گلستان سعدی, داستان و عناصر آن, شباهت ها, تحلیل انتقادی گفتمان