چکیده: نظریات حکما درباره حاکمان، بیشتر در متون اندرزی و سیاست نامه ها نمود پیدا می کند. از آنجا که نظام سیاسی ایران در طول سالیان دراز پادشاهی، استبدادی بوده است و شاهان، همه کاره اجتماع محسوب می شدند، تلاش در جهت اصلاح پادشاهان – راس هرم جامعه – اصلاح همه جامعه را نیز موجب می شد؛ بنابراین حکما و مولفان متون اندرزی می­کوشیدند با روش های گوناگون داستان، بیان غیرمستقیم و... علاوه بر کم کردن تلخی پند و نصیحت، شاهان را به وظایف خویش آشنا سازند.       یکی از روش­های غیر مستقیم ادیبان برای نصیحت­گویی به شاهان، استفاده از داستان­ها و اشکال و شیوه­های مختلف آن بوده است، در این مقاله سعی می­شود چگونگی استفاده از داستان­گویی در ادبیات اندرزی مورد بررسی قرار گیرد.

کلید واژه­ها: داستان­سرایی, ادبیات اندرزی, تمثیل, فابل, داستان در داستان