علی اکبرزاده - دانشجو کارشناسی ارشد فناوری معماری ،پردیس هنرهای زیبا،دانشگاه تهران

ارسی، بازشوهای چوبی یکی از عناصر شاخص در معماری ایران است. استفاده از آن ها، برهه زمان ی طولانی را در برگرفته و در بسیاریاز بناها در مناطق و شهرهای ایران رواج داشته است. ارسی از جمله هنرهای اصیل ایرانی است و از زمان صفویه تا قاجار بناهای ایرانی،خالی از آن نبوده اند. در واقع ارسی در دوره صفوی وارد معماری ایران شد، در ادامه در دوره زندیه تغییرات چندان ی در آن مشاهده نمیشود، لیکن در دروه قاجار از اهمیت و جایگاه شایان توجهی برخوردار شد . شواهد و مدارک موجود نشانگر آن است که ارسی استفادهعمومی نداشته، ولی در بسیاری بناها ازجمله کاخها، برخی مساجد و حسینیه ها و خانه کسانی ک ه توانایی مالی داشتند، در زمره یکعنصری معماری و نیز تزئینی بوده است.ارسی ها تنها جنبه تزینی نداشته و از جنبه های کارکردی آن می توان دولایه بودن، کنتر لنورو گرمای داخل شده به بنا، دور نمودن حشرات و موجودات، تاثیر در آکوستیک فضا و ایجاد دید بیرونی وسیع اشاره نمود. آن ها باطرح های متنوع هندسی، اسلیمی یا ترکیبی از هر دو و در اندازه ای متفاوت ساخته و پرداخته شده اند.رو ش تحقیق این مقاله، روشتوصیفی- تحلیلی است و شیوه جمع آوری اطلاعات کتابخانه ای و میدانی است.

معماری،ارسی،روانشناسی،رنگ