رحمت مدندوست - استاد گروه مهندسی عمران، دانشکده فنی،دانشگاه گیلان
علیرضا اصغریان دریاسری - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشگاه گیلان

بتن متخلخل یکی از راهکارهای کلیدی جهت حل مشکلات زیست محیطی و مهار رواناب های سطحی می باشد. از طرف دیگر، انبوه نخاله های ساختمانی شامل بتن های تخریب شده از سازه ها، معضلی جدی برای محیط زیست محسوب می شوند. استفاده از سنگدانه های بازیافتی در ساخت بتن های متخلخل ، راه حلی برای چند مشکل به صورت همزمان می باشد. ساخت بتن های متخلخل و آزمایش های آنها در این پروژه که در قالب ۱۱ طرح اختلاط جهت تعیین مشخصات کلیدی این بتن ها انجام شد، به درک بهتر رفتار بتن های متخلخل بازیافتی و امکان اصلاح خواص آنها با بهره گیری از نانومواد کمک می کند. همچنین در تمام طرح ها از ۵ درصد وزنی جایگزین سیمان، میکروسیلیس جهت بهبود مقاومت فشاری، کسب حداقل مقاومت مورد نیاز جهت بار ترافیکی و افزایش غلظت خمیر سیمانی استفاده گردید. در این مطالعه آزمون مقاومت فشاری در سنین ۳، ۷، ۲۸ و ۹۰ روز و همچنین آزمون های مقاومت خمشی ، رسانایی هیدرولیک ، تخلخل ، همگی در سن ۲۸ روز بر روی نمونه های مورد نظر انجام شدند. بر اساس آزمون های انجام شده، مشخص گردید که طرح های حاوی ۷۵,۰% نانوسیلیس و ۵,۰ درصد آلومینا، بالاترین مقاومت فشاری را نسبت به سایر طرح های داشته به گونه ای که به ترتیب تا ۳,۳۳ و ۷,۲۹ درصد افزایش در مقاومت فشاری مشاهده گردید و همچنین نانومواد اثر منفی قابل توجهی بر ویژگی هایی همچون نفوذپذیری این بتن ها نداشتند. اگرچه استفاده از نانومواد بر هدایت هیدرولیکی این نوع بتن تاثیر قابل ملاحظه ای نداشت اما منجر به افزایش مقاومت فشاری بتن متخلخل تا ۳,۳۳% درصد گردید.

بتن متخلخل ، نانوسیلیس ، نانوآلومینا، سنگدانه بازیافتی