مهدی کرمی دهباغی

این پژوهش با هدف شناسائی عوامل استرس زا و میزان استرس پذیری کارکنان پلیس آگاهی تهران بزرگ به روش توصیفی با استفاده از فرم اصلاح شده مقیاس استرس سنج نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران بر روی ۲۱۵ نفر از کارکنان انجام شده. داده های بدست آمده با نرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج بدست آمده نشان می دهد در بین ۸۳ رویداد مورد ارزیابی قرار گرفته بالاترین عامل استرس زا در بین کارکنان دریافت حقوق و مزایای ناکافی بوده و کمترین عامل استرس زا متناسب نبودن مجازات یا عدم مجازات مجرمین توسط مقامات قضائی بوده است. همچنین نتایج تجزیه و تحلیل فرضیه های پژوهش نشان داد که میزان استرس پذیری کارکنان بر حسب درجه تفاوت معنی داری دارد و به ترتیب بیشترین میزان استرس پذیری مربوط به کارکنان درجه دار ،افسر جزء و افسر ارشد است.از نظر یگان محل خدمت نیز تفاوت معنی دار بوده و پایگاه هفتم بالاترین میزان استرس پذیری و معاونت اطلاعات جنائی کمترین میزان استرس پذیری را داشته است .از نظر جنسیت نیز تفاوت معنی دار بوده و مردان استرس پذیری بیشتری را داشته اند .از نظر وضعیت تاهل بین کارکنان مجرد و متاهل تفاوت معنی دار نبوده است. درمقیاس تحصیلات نیز بین کارکنان تفاوت معنی دار بوده و کارکنان دیپلم و زیر دیپلم استرس پذیری بیشتری نسبت به کارکنان با مدرک تحصیلی دانشگاهی داشته اند. از نظر سنوات خدمت نیز تفاوت معنی دار بدست نیامده است . لذا با توجه به جدول رتبه بندی عوامل استرس زا مشاهده می شود که مشکلات و مسائل جانبی که ارتباط مستقیم با ماهیت شغل پلیس ندارند مهمترین عوامل استرس زا هستند .که در مقایسه با سایر کشورها که پژوهش مشابهی در آنها صورت گرفته است تفاوت ماهیتی دارند

استرس, استرس شغلی, کارکنان آگاهی تهران بزرگ