هدف از پژوهش پیش رو بررسی میزان دسترسی پذیری افراد دارای معلولیت، بدون کمک فرد دیگری، به صورت پیوسته و مداوم در اماکن عمومی و محیط های شهری می باشد. به این منظور راه حل هایی نیز در راستای مناسب سازی و نوسازی محیط های شهری ارائه شده است. چرا که تمامی افراد جامعه، فارغ از توانایی فیزیکی ای که دارند، دارای حقوق برابر و یکسان می باشند. این در حالی است که شهرهای ایران، به خصوص تهران، برای حضور افراد معلول مناسب نمی باشند و فعالیت این دسته از افراد با مشکلات زیادی، در سطح شهرها، رو به رو شده است. به منظور دستیابی به اهداف پژوهش، ابتدا از طریق مطالعات نظری به شناخت نیازهای این دسته از افراد، ابعاد، استانداردها و محدودیت های صندلی چرخ دار پرداخته شده است. در ادامه نیز به بررسی مشکلات محیط شهری برای افراد معلول، از جمله مشکلات عمده شبکه معابر، تجهیزات شهری و ... پرداخته شده است. در انتها نیز راهکارهایی برای بهسازی و نوسازی محیط های شهری به منظور رفع مشکلات موجود برای حضور افراد معلول در سطح شهرها ارائه شده است. می توان گفت که بهسازی و نوسازی اماکن عمومی، خیابان ها و مراکز توانبخشی در راستای بهبود زندگی افراد معلول در ابعاد روانی، اجتماعی و بازگرداندن این افراد به زندگی اجتماعی نقش مهمی ایفا می کند. نتایج نشان می دهد، عوامل متعددی در عدم دسترسی پذیری افراد دارای معلولیت در محیط های شهری و مراکز توانبخشی دخالت دارند. از جمله این موارد می توان به نادیده گرفتن ضوابط، استانداردها، نامناسب بودن سطح شیب ها و ... اشاره کرد.