سمیراسادات حسن پور - کارشناس ارشد معماری،دانشگاه آزاد اسلامی، واحد مشهد

هر جامعه ایده آل هایی دارد که فرهنگ وظیفه نشان دادن آنها را از طریق فرم عینیت می بخشد. معمارییکی از وجوه تجلی زندگی انسان در محدوده زمانی و مکانی خاص است که به عنوان نشانهای از افکار،عقاید و روش زیست انسان بیانگر هویت اوست. معماری گذشته ایران آنچه که هنوز دستخوش تغییراتچشمگیر نشده بود، معماری میان مکان و زمان بود و آنچه که میتوانست معیار و مشخصه ای برای هر جامعهبا اهداف مختص آن باشد و هویتی مستقل را برای آن تعریف کند. ولی آنچه که امروز شاهد آن هستیمیکنواختی است که در منظر شهری به چشم می خورد. هویت قربانی اصلی این تغییرات به شمار می رود.مشغله اصلی این روزها رشد روز افزون جمعیت است که عامل تخصصی شدن حرفه ها، توجه کمتر به علمو آثار هنری و پیامدهای مختلف آن در جامعه است. چیزی که میتواند نقش اساسی در گسترش فرهنگ وروابط فرهنگی برای جوانان ایفا کند مراکز فرهنگی است که بتواند پاسخگوی نیازهای این جامعه بوده وافراد را به مسیری هدایت کند که بتوانند ارتباطی مناسب با انسانهای دیگر و جهان پیرامون خود برقرارکنند. در مباحث معماری، پاسخگویی به نیاز افراد در سایه فرهنگ جامعه میتواند همان تصرف محیط باشدکه علاوه در برگرفتن برخی ویژگیهای معماری سنتی با تاکید بر ضرورت توجه به محیط پیرامون اثرمعماری توازن معماری و محیط را هم بر خود اثر برای محیط قرارگرفته در آن ارزشمند و مفید انگاشته شدهو به ویژگی های خاص یک مکان و به کارگیری آنها در طراحی معاصر بعد مکان و زمان توجه دارد.

معماری فرهنگی، مکان و زمان، هویت، مجموعه فرهنگی