غلامرضا کریمی - پژوهشگر روابط بین الملل

حیات سیاسی، اقتصادی و فرهنگی هر کشوری ایجاب می­کند که با سازمان­های بین المللی تعامل داشته باشد. حیطه عملکرد و فعالیت سازمان­های بین المللی به حدی گسترش یافته که حتی اگر کشوری بخواهد هیچ تعاملی با آنها نداشته باشد، نمی­تواند از محدودیت­های اعمالی آنها بر خودش رهایی یابد. در این نوشتار، روند تحول در روابط جمهوری اسلامی با سازمان­های بین المللی به چهار دوره تقسیم شده است: دوره اول از بهمن ۵۷ آغاز و تا آبان ۵۸ ادامه داشته که دوره ادامه روابط رسمی محدود ایران با سازمان­های بین المللی بوده است. دوره دوم، دوره مقابله و مواجهه با سازمان­های بین المللی بوده که بیشترین نماد این جهت­گیری در موضوعاتی نظیر اشغال سفارت آمریکا و جنگ تحمیلی بوده که دوره زمانی آبان ۵۸ تا ۶۷ را دربر می­گیرد. دوره سوم که از سال ۶۸ تا ۷۶ را دربر می­گیرد، دوره    هم­گرایی و هم­زیستی با سازمان­های بین المللی بوده است. ایران در این دوره تلاش کرده تا ضمن ورود به سازمان­های بین المللی، واقعیت­های بین المللی مترتب بر آنها را بپذیرد. دوره چهارم که با دوم خرداد ۷۶ آغاز می­شود، دوره نقش آفرینی محدود کشور در سازمان­های بین المللی است.

سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران, سازمان-های بین المللی, گفت و گوی تمدن ها, سازمان ملل, سازمان کنفرانس اسلامی, اکو