غلامحسن مقیمی - غلامحسن مقیمی

اسلام با پذیرش حق رای و دخالت بشر در سرنوشت و مقدرات سیاسی خود، الگوی جدیدی از یک نظم سیاسی را ارائه میدهد؛ الگویی که علیرغم تصور خیلیها مبتنی برعقل فطری و آرای مردم است. اما این عقل مردم به گونهای نیست که در تعارض با شرع باشد. شاید بتوان گفت؛ موارد تعارض، به نسبت توافق، به اندازهای است که جای نگرانی نمیباشد؛ چرا که شریعت چیزی جز احکام و مقررات مطابق با فطرت بشری نیست. بنابراین، حاکمیت سیاسی و مشروعیت سیاسی در اسلام اگر چه در بادی امر، دو مفهومی (شریعت یا دینی و حقانیت یا عرفی) است؛ اما باید توجه داشت که حقانیت یا عرفیات با توجه به مبانی و آموزههای شریعت، در متن دین قرار دارد و این دو از هم جدا و منفک نیستند. در نتیجه، تعارضی بین خواست و اراده مردم با مشیت خداوند نیست؛ بلکه عمدتا این ذهن ما است که به واسطه عدم شناخت موضوعات سیاسی و احکام اسلامی، دچار پارادوکس میشود. با این بیان، موضوع «حق رای» اولا و بالذات از مقوله فرادینی است. و شریعت ثانیا و بالعرض مفسر و تبیین کننده آن است. بنابر این، حکم دین در اینباره تاسیسی نیست؛ بلکه امضای سیره عقلا و حکم عقل در زمینه شیوه حکومت داری است همان طور که شارع مقدس شیوه عقلا در مورد خرید و فروش را استمرار بخشیده، شیوه حکومتانتخابیه را نیز به وسیله اصول نقلیذکر شده امضا نموده است.