سکینه عباسی بورندرق - کارشناس ارشد مشاوره خانواده، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه فردوسی مشهد
سیدعلی کیمیایی - استادیار دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، گروه روانشناسی، دانشگاه فردوسی مشهد
بهرامعلی قنبری هاشم آبادی - استادیار دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، گروه روانشناسی، دانشگاه فردوسی مشهد

هدف این پژوهش بررسی اثربخشی دو شیوه رفتاری- تلفیقی و رفتاری- شناختی بر بهبود باورهای ارتباطی زوجین متقاضی طلاق به مرکز مشاوره معاونت نیروی انتظامی و اجتماعی شهرستان تبریز بود. به این منظور ۴۲ نفر (۲۱ زوج) از مراجعه­­کنندگان (به مرکز مشاوره معاونت نیروی انتظامی و اجتماعی) به­طور تصادفی انتخاب و در سه گروه قرار گرفتند. دو گروه به عنوان آزمایش و یک گروه به عنوان کنترل، سپس این سه گروه به پرسشنامه باورهای ارتباطی به صورت پیش­آزمون و پس­آزمون پاسخ دادند. گروه­های آزمایش در ۱۰ جلسه آموزش رفتاری- تلفیقی و رفتاری- شناختی شرکت کردند. داده­ها با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج به دست آمده نشان داد که هر دو شیوه درمانی رفتاری- تلفیقی و رفتاری- شناختی در کاهش باورهای ارتباطی ناکارآمد موثرند. و تفاوت دو رویکرد در افزایش باورهای ارتباطی ناکارآمد زوج­های متقاضی طلاق در سطح ۰۰۱/۰­>p معنادار است. به این معنی که زوج­درمانی رفتاری-تلفیقی در افزایش بهبود باورهای ارتباطی موثرتر از زوج درمانی رفتاری-شناختی است.

باورهای ارتباطی, زوج درمانی رفتاری-تلفیقی, زوج درمانی رفتاری شناختی, ارتباط