مهناز علی اکبری دهکردی - دانشگاه پیام نور
احمد علی پور - دانشگاه پیام نور
حسین زارع - دانشگاه پیام نور
غلامعلی شهیدی - دانشگاه علوم پزشکی ایران
زیبا برقی ایرانی - دانشگاه پیام نور

هدف: بیماری پارکینسون نوعی اختلال تحلیل برنده سیستم عصبی مرکزی در سالمند است و پژوهش حاضر با هدف اثربخشی شناخت-رفتار درمانگری بر مولفه­های سلامت عمومی سالمندان مبتلا به بیماری پارکینسون بود. روش: در این مطالعه روش پژوهش به­صورت نیمه­آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه  گواه از جامعه آماری سالمندان مبتلا به پارکینسون در نظر گرفته شد، نمونه­های پژوهش شامل ۴۰ نفر به روش نمونه­گیری در دسترس انتخاب شده و با روش تصادفی به دو گروه آزمایش و گواه تقسیم شدند. گروه آزمایشی تحت درمان شناختی-رفتاری سالمندی در ۱۰ جلسه قرار گرفتند. ابزار پژوهش، پرسشنامه سلامت عمومی GHQ-۲۸ بود که در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون اجرا گردید. یافته­ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که درمان شناختی رفتاری موجب بهبود مولفه­های سلامت عمومی در گروه آزمایش شده است (p<۰/۰۱). نتیجه­گیری: شناخت-رفتار درمانگری سالمندی موجب  بهبود کلیه مولفه­های سلامت عمومی بیماران مبتلا به پارکینسون می­شود. بنابراین این روش را می توان در بیمارستان­ها و آسایشگاه ها به عنوان یک درمان تکمیلی به کاربست. بنابراین ارائه درمان شناختی رفتاری در کنار سایر مداخلات پزشکی به عنوان بخشی از درمان و مراقبت به سالمندان مبتلا به پارکینسون توصیه می­گردد.

شناخت رفتار درمانگری سالمندی, سلامت عمومی, پارکینسون