میراث هندوایرانی «هفت کشور» در متون کهن ایرانی و هندی
عنوان مقاله: میراث هندوایرانی «هفت کشور» در متون کهن ایرانی و هندی
شناسه ملی مقاله: JR_JISUT-6-1_001
منتشر شده در در سال 1395
شناسه ملی مقاله: JR_JISUT-6-1_001
منتشر شده در در سال 1395
مشخصات نویسندگان مقاله:
احسان افکنده - استادیار گروه تاریخ دانشگاه شهید بهشتی
باقرعلی عادلفر - استادیار گروه تاریخ دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره) قزوین
خلاصه مقاله:
احسان افکنده - استادیار گروه تاریخ دانشگاه شهید بهشتی
باقرعلی عادلفر - استادیار گروه تاریخ دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره) قزوین
قدمت انگاره جغرافیایی «هفت کشور» به دوران آغازین هندوایرانی بازمیگردد. پس از جدایی هندیان و ایرانیان، روایت آغازین هندوایرانی هفتپاره بودن زمین، با توجه به شرایط اقلیمی سرزمینهای جدید و تغییرات دینی و سیاسی دگرگون شده و به صورتهای کنونی درآمده است. مقایسه متون کهن ایرانی و هندی، بهویژه اوستا و ویشنو پورانه، نشان میدهد که در طرح کلی روایت اصلی هندوایرانی، جهان به هفت پاره تقسیم شده بوده که یک پاره در میان بوده و شش پاره دیگر بر گرد آن قرار داشتهاند. از میان این هفت سرزمین، که توسط موانعی از یکدیگر جدا شده بودند، در آغاز تنها پاره میانی مسکون بوده است، اما بعدها پس از انشعاب مردم از پیشنمونه نیای آغازین، سایر نواحی هم مسکون شدهاند. در متون اوستایی، همچون هندی، نامهای جدیدی جایگزین نامهای آغازین شد. بعدها با گسترش آیین مزدیسنی و انتقال نیروی سیاسی از شرق به غرب فلات ایران، هفت کشور متون اوستایی نیز دچار تغییر شده و در متون فارسی میانه با تغییر جهات شرقی و غربی با افق جغرافیایی جدید، که بنا بر آن سرزمین میانی در غرب فلات ایران قرار داشت، منطبق گشت. این میراث تقسیم هفتگانه به صورت مستقل در منابع مربوط به دوره هخامنشی نیز مشاهده میشود که در آن به صورت کمرنگ ردپای یک تقسیم هفتگانه در سازماندهی شهربهای هخامنشی دیده میشود.
کلمات کلیدی: جغرافیای اساطیری, هفت کشور, هندوایرانیان, اوستا, متون پهلوی, ویشنو پورانه
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1750633/