علی بهرامی - دانش آموخته کارشناسی ارشد حقوق عمومی پردیس البرز دانشگاه تهران

حق مالکیت خصوصی از حقوق بنیادین بشری محسوب می گردد. این حق، در شرع مقدس اسلام و همچنین در قانون اساسی وقوانین عادی کشور ما مورد شناسایی و پذیرش قرار گرفته است. اگر چه احترام به این حق، در قوانین مختلف بین المللی و داخلیکشور های جهان مورد تاکید قرار گرفته است، اما ضرورت های زندگی اجتماعی انسانی، قانون گذار کشور ایران را وادار ساختهاست تا در راستای حفظ و اعمال منافع و مصالح عمومی و تسهیل اداره امور جامعه، در مواردی نسبت به تحدید یا سلب حق مالکیتخصوصی بر اراضی کشاورزی اقدام نماید. قابل ذکر است که یکی از شرایط دستیابی به توسعه پایدار و ارتقاء تولید در بخشکشاورزی و گسترش مالکیت در سطح عموم مردم، به منظور تامین عدالت اجتماعی، به عنوان اهداف کلان سیاستهای کلی ابلاغیاز سوی مقام معظم رهبری در خصوص اصل ۴۴ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، تشخیص حدود و ابعاد و شرایط مالکیتبخش خصوصی و دولتی بر اراضی کشاورزی خارج از حریم قانونی شهرها و روستاهای کشور ایران می باشد. با عنایت به اینکهمطالعه، نقد و بررسی سلب و تحدید مالکیت خصوصی بر اراضی کشاورزی خارج از حریم قانونی شهرها و روستاهای کشورایران، با در نظر داشتن تعدد و تشتت قوانین موجود در این حوزه، از اهمیت اساسی برخوردار می باشد، لذا در این مقاله ضمن ارائهتعریف کامل از مفاهیمی چون مالکیت خصوصی، اراضی کشاورزی خارج از حریم قانونی شهرها و روستاها، منافع عمومی، سلبو تحدید مالکیت خصوصی؛ اوصاف و اقسام مالکیت خصوصی مورد بررسی قرار گرفته است و پس از تبیین و تشریح نظریاتسلب مالکیت؛ مبانی فقهی و حقوقی سلب و تحدید مالکیت خصوصی بر اراضی کشاورزی و انواع سلب و تحدید این نوع از مالکیت،در قوانین کشور ایران بیان شده است و پس از تشریح آثار سلب و تحدید این نوع از مالکیت به تفکیک، در مقام نتیجه گیری؛ بارویکردی نقادانه و تحلیلی، پیشنهاد انجام اصلاحات قانونی مورد نیاز؛ طرح گریده است.

سلب ،مالکیت ،اراضی ،حریم