رضا بیرانوند - عضو هیات علمی موسسه آموزش عالی فاران مهر دانش
سمیه کاظمی - دانشجوی ارشد حقوق خصوصی موسسه آموزش عالی فاران مهر دانش

مهریه به عنوان یک وثیقه اطمینان بخش و یک نوع بیمه در مقابل حوادث آینده محسوب میشود. مهریه در حقیقت اهرمی ا ست در د ست زنان تا در سایه آن بتوانند در موارد ب ساری احترام و ا ستقلال خویش را به مرد ن شان داده و او را از تعرض به حقوق خویش بازدارند.حقوفدانان معتقدند گاهی مهریه که معمولا در هنگام انحلال عقد نکاح مطالبه میشود، مانع گسستن پیوند زناشویی می گردد و تضمینی برای دوام ازدواج به شمار می آید. مهریه را قانونگذار برای جلوگبری از طلاق های بی مورد مقرر کرده است. عقد هبه بسیار مورد بررسی قرار گرفته است؛ اما هنوز در عمل مشکلاتی درباره این قرارداد به وجود میآید که جای بحث و بررسی دارد. با نگاهی فراتر به مواد قانونی مصوب در باب هبه، به مواردی برمی خوریم که از جهتی دیگر، قبول این ایراد را بر ما دشوار می نماید؛ از جمله اینکه شرط تحقق هبه، قبض و اقباض است؛ شرطی که در خ صوص دین، چندان با منطق حقوقی سازگاری ندارد. ا شارات متعدد قانونگذار نیز به واژه ی عین موهوبه، در مواد قانونی مرتبط، می تواند ت صدیقی با شد بر اینادعا که موهوبه لزوما می بای ست عین با شد و دین. از آنجا که بخ شش آن، مقررات ویژه ی خود را دارد (ابراء)، نمی تواند قابل هبه و متعاقبا قابل رجوع و تحت شمول مقررات قانونی مربوط به هبه باشد. قابل توجه تر اینکه به صراحت در ماده۸۰۶ قانون مدنی می خوانیم: هر گاه داین طلب خود را به مدیون ببخشد، حق رجوع ندارد.

مهریه، ابراء، فسخ نکاح، استرداد.