ندا سلگی - کارشناسی ارشد، گروه مهندسی فناوری اطلاعات، موسسه آموزش عالی فاران مهر دانش
زهرا کرمی - کارشناسی ارشد، گروه مهندسی فناوری اطلاعات، موسسه آموزش عالی فاران مهر دانش

امضای دیجیتال نوعی رمزنگاری نامتقارن است که خصوصیات امضای دستی را در فضای الکترونیکی فراهم می کند. هر موجودیت منحصر به فرد در فضای مجازی دارای امضای دیجیتالی خاص خود است و تنها این موجودیت یا فرد قادر به تولید این امضاست . به کارگیری امضای دیجیتال شامل دو فرآیند است : مرحله اول ایجاد امضاء توسط ارسالکننده پیام توسط کلید خصوصی اش است و مرحله بعد نیز شامل فرآیند چک کردن امضای دیجیتال از طریق مراجعه به پیام اصلی و استفاده از کلید عمومی ارسال کننده است . برای هر امضای دیجیتال، یک کلید عمومی و یک کلید خصوصی وجود دارد. کلید خصوصی ، بخشی از کلید است که که شما از آن به منظور امضای یک پیام استفاده می نمائید. کلید خصوصی یک رمز عبور حفاظت شده بوده و نمی بایست آن را در اختیار دیگران قرار داد. در ام ضا دیجیتالی یک ام ضا کننده ابتدا با ا ستفاده از یک الگوریتم تولید کلید یک جفت کلید (pk,sk) را تولید می کند که pk کلید عمومی امضا کننده و sk کلید خصو صی (کلید محرمانه ) ام ضا کننده نامیده می شود. معمولا دو د سته کلی از طرحهای ام ضای دیجیتال وجود دارد که ام ضای دیجیتال به صورت داده افزوده و ام ضای دیجیتال به صورت بازیافت پیام ا ست . روشهای امضای دیجیتالی استاندارد عبارتند از RSA، ELGamal، DSS، گروهی ، )blindکور)، انکار ناپذیر و .ECD برای مقایسه روشهای امضای دیجیتال با یکدیگر، از پارامترهای استحکام، اندازه کلید عمومی ، اندازه کلید خصو صی ، اندازه امضاء، زمان اولیه ، زمان تولید کلید، زمان امضاء و زمان تصدیق است . نتایج مقایسات نشان داد که هر یک از روشهای امضای دیجیتال نسبت به سایر روشها دارای برتریهایی هستند اما سه روش RSA، ECD و DSS دارای فاکتورهای مناسبی نسبت به سایر روشها است .

امضای دیجیتال، امنیت اطلاعات، الگوریتم .