عارف مهدی زاده - دانشجوی کارشناسی ارشد گروه روانشناسی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران
مرتضی شمس - دانشجوی کارشناسی ارشد گروه روانشناسی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران
علی غنائی چمن آباد - دانشیار گروه روانشناسی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران

حل مسئله به عنوان یک مهارت در شناسایی مشکلات و راه حلهای بالقوه، به والدین و نوجوانان کمکهای بسیاری کرده و باعث میشود راه حلهای ممکن، به دقت مطالعه و مناسب ترین آنها متناسب با شرایط فرد، انتخاب و اجرا شود و در نهایت در موقعیت های مختلفی همچون مشکل گشایی، تصمیم گیری، مشکلات ارتباطی، رفتاری، تحصیلی و مدیریت بحران نقش تعدیلگر را ایفا کنند. نحوه تعامل و ارتباط والدین با نوجوان از دوران کودکی نقش بسزایی در شکل گیری مهارتهای ارتباطی از جمله مهارت حل مسئله خواهد داشت. همینطور کیفیت ارتباطی که والدین با فرزندان خود برقرار میسازند، در شکل گیری شخصیت و رشد عقلانی، هیجانی، عاطفی و نوع برخورد با مشکلات نقش بسزایی دارد. و در این راستا تحقیقاتی انجام شده که نشان میدهد بین سبکهای فرزند پروری مناسب و سبک سازنده حل مساله رابطه مثبت و از طرفی بین سبکهای فرزند پروری مناسب و سبک غیرسازنده حل مساله رابطه منفی وجود دارد. بنابراین هنگامی که والدین و معلمان به تکنیکهای حل مسئله آگاهی دارند و در تعامل با کودکان و نوجوانان از این مهارتها استفاده میکنند، این فرآیند شرایطی را برای کودکان و نوجوانان فراهم میکند تا آنها از پاسخهای هیجانی یا اجتنابی کمتر استفاده کنند، به بازنگری مسئله پیش آمده و انواع راه حلهای آن فکر کنند و در نهایت با مسئله روبرو شوند و بهترین راه حل را برای حل آن مسئله انتخاب کنند. همچنین استفاده معلمین و والدین از سبکهای فرزندپروری مناسب باعث افزایش قدرت تصمیمگیری، خودگردانی و مسئولیت پذیری، بهبود مهارتهای ارتباطی و اجتماعی، کاهش خطر افت تحصیلی و کاهش رفتارهای خطر ساز و پرخاشگرانه در کودکان و نوجوانان میشود. این مقاله، مروری است بر بررسی رابطه سبکهای فرزند پروری با مهارت حل مساله تا ارتباط و تاثیر تنگاتنگ انواع سبکهای فرزند پروری و مهارتهای حل مساله بایکدیگر و سایر موضوعات مرتبط را نشان دهد.

سبک فرزند پروری، حل مسئله، دوره نوجوانی