ثریا ناصریان - کارشناسی ارشد روانشناسی عمومی،مرکز مشاوره و سلامت، دانشگاه دامغان، دامغان، ایران.

هدف پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی آموزش مهارتهای زندگی بر سازگاری اجتماعی و تاب آوری دانشجویان دانشگاه دامغان بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی بود و جامعه آماری شامل دانشجویان کارشناسی دانشگاه دامغان درسال ۱۴۰۱-۱۴۰۰ بود که ۳۰ نفر از آنها به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش ۱۵) نفر) و کنترل ۱۵) نفر) قرار گرفتند. برنامه آموزش مهارتهای زندگی به مدت ۱۰ جلسه ۱۵۰ دقیقه ای، هر هفته دو جلسه اجرا شد. ابزار به کار رفته در این پژوهش، مقیاس اندازه گیری سازگاری اجتماعی) SAS پیکل و ویسمن، (۱۹۹۹ و مقیاس تاب آوری CD-RISC (کانور و دیویدسون ،(۲۰۰۲ بود. داده های بدست آمده با استفاده از آزمون آماری تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که آموزش مهارت های زندگی به صورت معناداری روی سازگاری اجتماعی (P<۰/۰۰۱) و تاب آوری((P<۰/۰۰۱ تاثیر دارد. بنابراین آموزش مهارتهای زندگی در ارتقاء سلامت روان دانشجویان می تواند موثر باشد.

مهارتهای زندگی، سازگاری اجتماعی، تاب آوری