پگاه پورخلیلی - دانشجو کارشناسی ارشد بیومتریال، آزمایشگاه تخصصی بیوسرامیک و ایمپلنت، دانشکده علوم و فنون نوین، دانشگاه تهران
زهرا محمدی - عضو هیئت علمی، آزمایشگاه تخصصی بیوسرامیک و ایمپلنت، دانشکده علوم و فنون نوین، دانشگاه تهران

امروزه کربن در صنایع پزشکی کاربردهای گسترده ای دارد، برای مثال از آن در ساخت استنت های خونی استفاده می شود، اما حجم و انباشت زیاد این سرامیک زیست خنثی در بدن سبب بروز مشکلات بیولوژیکی و سمیت می گردد. نانولوله های کربنی خام و اولیه در سلول های جانوری و انسانی حتی در دزهای متوسط از خود سمیت نشان می دهند. عامل دار کردن این نانولوله ها، میزان حلالیت را در آب افزایش می دهد، در نتیجه، مانع از انباشت آنها شده و منجر به کاهش سمیت می شود. این مواد به دلیل خواص منحصر به فردشان دارای قابلیت فوق العاده ای جهت اتصال مولکول های دارویی و رساندن دارو به بافت هدف هستند. همچنین از آنجا که نانولوله های کربنی دارای خواص مکانیکی، الکتریکی و گرمایی بی نظیری می باشند به صورت نانوکامپوزیت ها و نانوداربست ها در مهندسی بافت مورد استفاده قرار می گیرند.

و CNT، سنسور زیستی، درمان سرطان، نانوداربست ها