پوریا حسین آبادی - دانشجوی کارشناسی ارشد زیست فناوری(گرایش صنعت و محیط زیست)، دانشگاه بیرجند
محمدرضا رضائی - دانشیار گروه محیط زیست، دانشکده منابع طبیعی و محیط زیست، دانشگاه بیرجند
محمدحسین صیادی - دانشیار گروه محیط زیست، دانشکده منابع طبیعی و محیط زیست، دانشگاه بیرجند
حسین بارانی - دانشیار گروه فرش، دانشکده هنر، دانشگاه بیرجند

آلودگی آب و مشکلات تصفیه فاضلاب امروزه یکی از بزرگترین چالش های جهان محسوب می شود و انتخاب بهترین راه برای حذف این نوع آلاینده ها بسیار مهم است. صنایع داروسازی و بخش های کشاورزی مقادیر زیادی از باقیمانده های حاوی آلاینده های سمی را در سطوح کمی منتشر می کنند که تاثیر جدی بر محیط زیست و سلامت انسان دارد. در طول همه گیری کووید-۱۹، مصرف بالای ضد ویروس ها، آنتی بیوتیک ها، ضد تک یاخته ها و گلوکوکورتیکوئیدها در درمان این ویروس گزارش شده است. هجوم آلاینده های دارویی نوظهور، تجویز شده در محیط به طور مداوم بر سلامت انسان و چرخه انسان (حتی در مقدار کمی) از طریق آلوده کردن آب و آبزیان تاثیر می گذارد. نوآوری و پیشرفت های تکنولوژیکی در علم و مهندسی مواد در دهه های گذشته منجر به توسعه طیف گسترده ای از تکنیک ها برای تصفیه فاضلاب از جمله فیلتراسیون، رسوب گذاری، انعقاد چند مرحله ای و لخته سازی و غیره شده است. با این وجود، محدودیت های زیادی برای تصفیه وجود دارد. از جمله مهم ترین محدودیت ها می توان به این موارد اشاره کرد: نیاز به انرژی بالا، سود اقتصادی کم، دشواری عملیاتی، ناکارآمدی، و قابلیت بازیافت ضعیف. بنابراین، هدف کار حاضر مروری بر فرآیندهای حذف این داروها از منابع آبی با تاکید بر جاذب ها است

آلاینده های نوظهور، پساب های دارویی، تصفیه، کووید-۱۹، فاضلاب