مهدی نوری اکبرآبادی - کارشناسی ارشد تاریخ و فلسفه آموزش و پرورش، دانشگاه پیام نور کرمان واحد مرکزی ، ایران

خانواده اصلی ترین هسته هر جامعه و کانون حفظ سلامت و بهداشت روانی است و نقش مهمی در شکل گیری شخصیت فرزندان یعنی پدران و مادران آینده جامعه دارد و هیچ نهاد و مرجعی نمی تواند جایگزین خانواده به ویژه مادر شود.خانواده به عنوان یک نهاد اجتماعی مهمترین و عمده ترین نقش را در تربیت کودک ایفا می نماید. یکی از طبیعی ترین گروه هایی که می تواند نیازهای انسان را ارضا کند خانواده است .وظیفه خانواده مراقبت از فرزندان و تربیت آنها، برقراری ارتباطات سالم اعضا با هم و کمک به استقلال کودکان است، حتی اگر کودک کم توان ذهنی، نابینا، یا ناشنوا باشد.کم توان ذهنی یک وضعیت و حالت خاص ذهنی است که در اثر شرایط مختلف قبل از تولد و یا پس از تولد کودک پدید می آید. کم توانان افرادی از جامعه هستندکه در مراحل پایین رشد هوشی متوقف می شوند و در آنها کنش های نهاد قوی و زیاد است.مهم ترین مسئله و شاید از مشکل آفرین ترین مسائل مربوط به یک کودک کم توان ذهنی و در خود مانده در خانواده، بعد تربیتی آن می باشد، که بیشترین بار تربیتی این مسئله بر عهده مادر است .وجود کودک معلول از هر نمونه می تواند موجب سنگینی این بار تربیتی بر دوش مادر باشد، به خصوص در فرهنگ ما که مادر وقت بیشتری را در خانه سپری می کند (هاشم زاده و امیری مجد،۱۳۹۴).