مرضیه نجاتی - کارشناس ارشد فلسفه و کلام اسلامی، دانشگاه آزاد واحد فسا، ایران
مریم رخشنده ابرقوئی - دکتری روانشناسی تربیتی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد مرودشت، ایران
فرزانه مسعودی - کارشناس ارشدعلوم، قرآن حدیث گرایش نهج البلاغه دانشگاه تهران(شهر ری)، ایران

اجتماعی کردن صحیح افراد و کسب مهارت های اجتماعی لازم، برای زندگی همواره یکی از اهداف اساسی هرجامعه می باشد. چرا که رشد اجتماعی درجریان اجتماعی شدن به وجود می آید، باعث سازگاری و برقراری ارتباط صحیح افراد با دیگران می شود و آن ها را از این طریق قادر به شکوفایی استعدادهای بالقوه شان می سازد. جریان اجتماعی شدن که در آن مهارت ها، انگیزه ها، ارزش ها، هنجارها و رفتارهای فرد شکل می گیرد تا به شکل مطلوب در جامعه رفتار کند؛ ازکودکی آغاز و درطول عمر ادامه می یابد. بروز برخی از مشکلات درجامعه ناشی از عدم رشد افراد در زمینه ی تربیت اجتماعی است. پرورش بعد اجتماعی افراد در توسعه و رشد سایر ابعاد زندگی فرد نیز موثر است. اجتماعی شدن مهم ترین فرایند کسب مهارت های اجتماعی در کودکان است که متاثر از سطوح مختلف بوم شناختی شامل خانواده، مدرسه و جامعه می باشد. مهارت های اجتماعی افراد می تواند تاثیر شگرفی در کارکردهای انطباقی، تحصیلی، کیفیت زندگی، ارتباطات با دوستان و توان بالقوه ی آن ها برای زندگی و آموزش در محیط با حداقل محدودیت داشته باشد. در این پژوهش به نقش گروه همسالان در مهارت اجتماعی پرداخته شده است. به نظر می رسد وجود هم سالان در زندگی اجتماعی نوجوانان ضرورتی اجتناب ناپذیر است تا جایی که فقدان آن به آسیب های روانی و اجتماعی مهمی منجر می شود. نوجوانان اغلب تجارب و مهارت های خود را از دوستان کسب می کنند و ارتباط نوجوانان با یک دیگر درآغاز نوجوانی به طورعمده متمرکز به گروه هم سالان و دوستان است. کنش های متقابل هم سالان نیز از عوامل مهم در رشد صلاحیت اجتماعی و شناختی افراد به شمار می رود.

مهارت اجتماعی، دانش آموزان، همسالان