مریم یزدانیان - دانشجوی کارشناس علوم تربیتی
سجاد امینیان نژاد - مدرس دانشگاه آزاد اسلامی واحد درگز

ایرانیان در طول تاریخ تربیت و اخلاقیات را به عنوان با ارزش ترین خصوصیات یک فرد بر می شمردند. در ابتدا تربیتو آموزش بر مبنای اصول اولیه زندگی، طبیعت و جغرافیای محیط انجام می گرفت. به تدریج در قرون و اعصار مختلف،وابسته به اوضاع و شرایط کشور و حکومت ها و قوانین مختلف، شیوه آموزش و پرورش نیز دستخوش تغییراتی شد.این تحولات و دگرگونی ها، آموزش و پرورش را به عنوان سرمنشاء و نقطه تبلور فرهنگ یک جامعه قرار داد که بهوسیله آن می توان قدرت تفکر و خلاقیت نهفته در یک کشور را شکوفا کرد.در ایران از هزاره پیشین تا عصر کنونی، بازگو کننده این واقعیت است نهاد آموزش و پرورش در ایران باستان به ویژه دردوره هخامنشیان و ساسانیان متاثر از دو عامل حکومت و خاستگاه اجتماعی اقتدارطلبان جامعه بوده است. ماهیتیمحافظه کارانه و خصلتی طبقاتی داشته و نحوه تربیت و تعلیم خصوصی و خانوادگی در میان طبقات مرفه و اشرافیمعمول بوده است؛ اما سازمان رسمی برای اداره امور آموزش و پرورش عامه وجود نداشته است. دوران صفویه فرایندتعلیم و تربیت تحت الشعاع مرام و عقاید مذهبی در آن عصر نیرومندترین عامل وحدت و یگانگی فرهنگ بود، قرارگرفت.

تربیت، تحول، آموزش و پرورش، حکومت، جغرافیای