حمیرا ورمزیار - کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی

منظومه ی زرین قبانامه یکی از آثار حماسی دوره صفوی است که سرآینده ی ناشناس و گمنام آن با آگاهی از ظرفیت های زبان فارسی و با شناخت کامل از ویژگی واژه ها به طبیعی ترین شیوه، اثری قابل ستایش پدید آورده است. سرآینده انواع مختلف کنایه را در شعر خود گنجانده است که آمیختگی این کنایه ها با آرایه های ادبی دیگر، صلابت، پختگی و واژه پردازی او را به نمایش میگذارد. این تحقیق که به روش تحلیلی- توصیفی انجام شده است، در صدد پاسخگویی به این پرسش است که آمیختگی کنایات به کار رفته در مثنوی حماسیزرینقبانامه از چه جایگاهی برخوردار است؟ نتایج به دست آمده ازاین پژوهش، بیانگر این نکته است که علیرغم استفاده از کنایه ها، آرایه های بدیعی و بیانی دیگری از قبیل مبالغه، تشبیه، تضاد، اسلوب معادله، تعریض، استعاره و تشخیص نیر به کار رفته اند که سبب شیوایی و ادبی بودن متن این منظومه شده است و هنرنمایی سراینده را نیز اثبات کرده است.

زرین قبانامه، کنایه، بلاغت، آرایه های بدیعی و شعر.