لزوم توجه به مدیریت دانش بومی کشاورزی در راستای تحقق اهداف توسعه پایدار

یکی از اصول اصلی توسعه پایدار تأکید بر قابلیت های دانش بومی است. بسیاری از صاحبنظران توسعه، کلید موفقیت، پایداری مردمی شدن امر توسعه و پیشرف همه جانبه محیط های روستایی را، در الهام گرفتن از نظام های خرد محلی، دانش اقووام بوومی و ادغام مبتکرانه آن با دانش ها و تکنولوژی های نوین آن می دانند. دانش بومی مهارت ها و روش هایی است که جوامع علموی قادرنود از آن برای مدیریت بهینه منابع طبیعی خود استفاده کنند. نهادهای بومی، فناوری ها و روش هوای بوومی قابول اسوتفاده و کوم هزینوه، می تواند اثربخشی و پایداری برنامه های توسعه را افزایش دهد، زیرا دانش بومی متعلق به افراد محلی می باشد و منبعی است کوه در سطح محلی مدیریت می شود. لذا موفقیت پروژه های توسعه پایدار که نیاز به مشارکت و حمایت افراد بومی دارد، به شناخت، تحلیل و ادغام هدف مند دانش بومی آن منطقه با برنامه های توسعه پایدار بستگی دارد. این مقاله از طریق مطالعه موروری، در نظور دارد بوا بررسی ابعاد گوناگون نقش دانش بومی در مؤلفه های توسعه و کشاورزی پایدار، ضرورت تلفیق دانش بومی با دانش های نوین در امر توسعه و کشاورزی پایدار را نیز خاطرنشان سازد. به عبارتی تاکید بر دانوش بوومی جهوت دسو تیابی بوه توسوعه پایودار، بوا اهمیوت بکارگیری تکنولوژی های مدرن در کشاورزی در تضاد نمی باشد. لذا ادغام مناسب دانش بومی با دانش های نوین و کاربرد مناسب آنها در فرآیند توسعه، کارآیی، اثربخشی و پایداری برنامه های توسعه پایدار را به نحو چشمگیری افزایش خواهد داد.

Keywords:

توسعه , دانش بومی و کشاورزی پایدار