مریم رخشنده ابرقوئی - دکتری روانشناسی تربیتی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد مرودشت، ایران
عفت احمدی - کارشناسی ارشد مدیریت آموزشی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد مرودشت، ایران
حسین زینلی - کارشناسی علوم اجتماعی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرمان، ایران

آموزش و پرورش از اساسی ترین نهاد اجتماعی هر جامعه است، در این بین معلم و دانش آموز به عنوان محور اصلی آموزش از جایگاه ویژه ای در نظام آموزش و پرورش برخوردارند. نقش معلم در مدارس به عنوان یک ضرورت به شمار می رود. تغییر نقش معلم از ارائه صرف اطلاعات به پرورش تفکر و تعقل از طریق بحث و گفت وگو در گروه های کوچک دانش آموزی و تغییر شیوه های یادگیری حفظ کردن مطالب به درک معنا از طریق مطالعه انفرادی و مستقل با استفاده از فناوری های نوین، ضرورتی است که پایه و اساس تحول بنیادین در آموزش به آن بستگی دارد. معلمان نیازمند تغییر در دیدگاه های قدیمی فرآیند یادگیری هستند به طوری که مفهوم سنتی از کلاس درس که در آن معلم نقش انتقال اطلاعات یا دانش را بر عهده داشت باید به تسهیل گر دانش تبدیل شود. یکی از مهم ترین وظایف معلمان انتخاب بهترین روش یاددهی-یادگیری متناسب با اهداف محتوا، یادگیرنده و نوع ارزشیابی است. ارزشیابی جزیی از فرایند تعلیم و تربیت است و وسیله مناسبی برای اصلاح هدف ها، برنامه ها و شیوه های تدریس می باشد. بدون شک، ارزشیابی یک فرآیند مداوم و جزء جدا نشدنی برنامه های آموزشی، تعامل و حلقه اتصال کلیه عوامل یک برنامه آموزشی (درون داد، فرایند و برون داد) به حساب می آید. اجرای درست ارزشیابی را می توان یک کار هنرمندانه معلم دانست، لذا معلمان باید دقت نمایند تا میزان درک و فهم، حس قضاوت و تفکر انتقادی یادگیرندگان را برانگیزانند تا آن ها نیز در حل مشکلات واقعی جهان خود توانا باشند. ارزشیابی به ما امکان می دهد که برنامه های آموزشی خود را با نیازها و توان دانش آموزان در جهت بهبود یادگیری آن ها و تحقیق هدف های آموزشی هماهنگ سازیم و همچنان که شیوه های آموزشی و ابزارهای آن در حال تغییر است پس ضروری است که روش های ارزشیابی نیز تغییر کند.

یادگیری، ارزشیابی، دانش آموزان.