فاطمه ایزد پنا - گروه علوم تربیتی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد لامرد، لامرد، ایران (نویسنده مسئول)
زهرا خجسته - گروه علوم تربیتی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد لامرد، لامرد، ایران
عالمه راهپیما - گروه علوم تربیتی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد لامرد، لامرد، ایران

سابقه و هدف: ناتوانی های یادگیری با اصطلاح هایی چون خواندن جبرانی یا دیرآموزی مترادف نیست. این تعریف به طور ویژه از کودکان و نوجوانانی یاد می کند که به شدت دچار ناتوانی های یادگیری بخصوصی هستند. دانش آموزان مبتلا به این مشکل نیازمند آموزش ویژه ای هستند که بنا بر نظر امز باید با تمرین های مخصوص، غیر معمول و با کیفیتی غیرعادی سر و کار داشته باشند. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع توصیفی تحلیلی است و پس از بررسی مفاهیم با ارائه نتایج به پیشنهادات کاربردی پرداخته شده است. روش تحقیق حاضر توصیفی و روش گردآوری اطلاعات آن، کتابخانه ای است. بدین صورت که از منابع کتابخانه ای نظیر: کتاب، مقاله، منابع خارجی و. . . و آموخته های محقق استفاده شده است. یافته ها: از نظر این پژوهش مسلم است که کار با دانش آموزان دیرآموز باید دور از نگرش منفی و تعصب صورت بگیرد. باید این نگرش در جامعه آموزشی و خانواده ایجاد شود که دانش آموزان متعلق به جامعه عادی هستند و استثنایی تلقی نمی شوند. به عبارت دیگر اگر یک کودک دیر آموز در نظام آموزشی درست نبیند و سرانجام با بر چسب استثنایی وارد مراکز ویژه شود نشان دهنده ناکارآمد بودن روش آموزشی است. نتیجهگیری: از مباحث ایراد شده نتیجه گرفته می شود که والدین باید نقش خود را به عنوان معلمان طولانی مدت کودک، بپذیرند و پذیرفتن این نقش مستلزم آن است که بین خانه و مدرسه همکاری و ارتباط بیشتر و فعالتری ایجاد شود. بنابراین معلمان این دانش آموزان باید آموزش مناسب و دوره های مربوطه را بگذرانند و دارای شناخت کافی از کودکان و نحوه ارتباط با خانواده های آنان باشند. در حال حاضر بهترین کمک به دانش آموزان دیرآموز آن است که: خانواده ها به طور موثر با معلم همکاری کرده و معلم از این همکاری استقبال کند.

اختلالات یادگیری، والدین، خانه و مدرسه ، درمان ، موفقیت.