لیلا پاکدامن - کارشناس ارشد روانشناسی عمومی، موسسه آموزشی عالی زند، شیراز، ایران
علی کامکار - استادیار روانشناسی، موسسه آموزشی عالی زند، شیراز، ایران
فائزه فریدونی - استادیار روانشناسی عمومی، موسسه آموزشی عالی زند، شیراز، ایران

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین استرس شغلی در پزشکان انجام دهنده جراحی ماژور بر کیفیت زندگی زناشویی و بهداشت روان می باشد. روش پژوهش: روش پژوهش توصیفیو از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری شامل تمام جراحان ماژور شهر شیراز می باشد که با روش سرشماری تعداد ۳۰ نفر به عنوان نمونه انتخاب گردید. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه های مقیاس کیفیت زندگی وارو شربون (۱۹۹۲)، سازگاری زناشویی گراهام اسپینر (۱۹۷۶) و پرسشنامه ی استرس شغلی سازمان بین المللی ایمنی و سلامت کار و سنجش سلامت عمومی گلدبرگ و هیلر استفاده شد. برای تحلیل داده ها از ضریب همبستگی و آزمون تی استفاده شد. یافته ها: طبق یافته های پژوهش، بین استرس شغلی و کیفیت زندگی، سازگاری زناشویی و بهداشت روان پزشکان رابطه ی منفی و معنی داری وجود دارد. با توجه به مقدار ویژه ۷۲۰/۰ و با وجود مقدار همبستگی کانونی ۷۹۲/۰ درباره ی متغیر کیفیت زندگی می توان نتیجه گرفت که متغیر پیشبین استرس شغلی در کانون پیش بینی کیفیت زندگی قویتر و دقیقتر عمل کرده است. نتیجه گیری: با توجه به رابطه ی منفی و معنی دار بین استرس شغلی و کیفیت زندگی پزشکان انجام دهنده جراحی ماژور، بنابراین آن ها می توانند با برنامه ریزی صحیح و تنظیم ساعت های کاری از میزان استرس در شغل خود بکاهند و در زندگی زناشویی سازگاری بهتری با همسر خود داشته باشند و در نتیجه سطح کیفیت زندگی و بهداشت روانی خود را بالا ببرند.

کیفیت زندگی، سازگاری زناشویی، استرس شغلی، بهداشت روان، پزشکان