ملیحه اصغرزاده زعفرانی - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت بازرگانی دانشگاه تهران
المیرا اصل روستا - دانشجوی کارشناسی ارشد اقتصاد انرژی دانشگاه تربیت مدرس
امین محمدیان حاجی کرد

انرژی یکی از عوامل اساسی تولید در میان تمامی بخش های اقتصادی است که دارای اثرات قابل توجهی در اقتصاد می باشد. در سالهای اخیر با پیشرفت تکنیکهای اقتصادی سنجی و معرفی تستهای مختلف، تمرکز اصلی بر تعیین جهت تأثیر این دو متغیر می باشد. (کاشف عمران، 2010) در این تحقیق رابطه بین مصرف انرژی و رشد اقتصادی در کشور ایران طی دوره زمانی 1353-1387 با استفاده از آزمون خودبازگشت برداری و رابطه همگرایی بلند مدت بین دو متغیر و شدت نسبی علیت بر اساس روش اجزیه واریانس مورد مطالعه قرار گرفته است. نتایج حاکی از آن است که در کشوری مثل ایران که منابع گسترده انرژی داشته و سرمایه بعنوان عامل کمیاب می باشد اقدام به افزایش شدید قیمت انرژی با نظریه مزیت نسبی سازگار نیست و با افزایش بی رویه قیمت انرژی عملاً برای اقتصاد در استفاده از مزیت انرژی در کشور محدودیت ایجاد می شود.

تولید ناخالص ملی، مصرف انرژی نهایی، همگرایی، تکنیک اقتصاد سنجی، الگوی خود بازگشت برداری