سجاد صالحی - کارشناسی علوم تربیتی دانشگاه فرهنگیان ، پردیس رسول اکرم اهواز
فاطمه احمدی - دانشجوی سال سوم روانشناسی دانشگاه آزاد اسلامی، خوراسگان اصفهان

هدف از مطالعه حاضر بررسی چرایی علمی نماز از منظر روانشناسی در قرآن و حدیث است از دیدگاه اسلام نماز به ویژه نماز با حضور قلب آثار اخلاقی روانی و اجتماعی فراوانی بر جا میگذارد. نماز روح، اساس ، هدف و نتیجهاش همان یاد خداست همان ذکرالله است که قضای جان آدمی و مایه آرامش قلب اوست. نماز وسیله شست و شوی دل از گناهان مایه مغفرت و آمرزش الهی است، روح ایمان را در انسان تقویت میکند و سدی در برابر گناهان است و هدف آفرینش را هر روز قویا به فرد متذکر م یشود که همان عبودیت است. نماز خودبینی را در هم میشکند، وسیله پرورش فضائل اخلاقی و تکامل معنوی انسان است. با توجه به این طیف وسیع آثار زمینه تعادل در قوای انسان را فراهم میکند و به او امکان میدهد به رشد و شکوفایی روحی، اخلاقی، اجتماعی و روانی دست پیدا کند.

اسلام، حدیث، روانشناسی ، روح، قرآن