مجید ماهرانی برزانی - دانشجوی دکتری مدیریت و برنامه ریزی فرهنگی، واحد اصفهان(خوراسگان)، دانشگاه آزاد اسلامی، اصفهان، ایران
مهرداد صادقی ده چشمه - استادیار گروه مدیریت، واحد اصفهان(خوراسگان)، دانشگاه آزاد اسلامی، اصفهان، ایران(نویسنده مسوول).
علی رشیدپور - دانشیار گروه مدیریت، واحد اصفهان(خوراسگان)، دانشگاه آزاد اسلامی، اصفهان، ایران

هدف پژوهش حاضر تعیین اثرات بی نزاکتی سرپرست بر درهم تنیدگی شغلی و بدبینی سازمانی با نقش میانجی خودکارآمدی کارکنان است. جامعه آماری این پژوهش کلیه کارکنان دانشگاه های استان چهارمحال و بختیاری بودند که تعداد آن ها ۲۲۵۵ نفر است.  با توجه به حجم هر دانشگاه با استفاده از فرمول کوکران ۶۶۰ نفر حجم نمونه انتخاب گردید و افراد نمونه با استفاده از روش نمونه گیری طبقه­ای متناسب با حجم هر طبقه انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسش نامه استاندارد بی­نزاکتی سرپرست هور و همکاران (۲۰۱۶)، پرسش نامه استاندارد درهم تنیدگی شغلی کاراتپه (۲۰۱۳)، پرسش نامه استاندارد بدبینی سازمانی دین و همکاران(۱۹۹۸) و پرسش نامه استاندارد خودکارآمدی کارکنان پیک و همکاران (۲۰۱۵)  بود که روایی پرسشنامه ها بر اساس روایی محتوایی، صوری و سازه مورد بررسی قرار گرفتند و پس از اصطلاحات لازم روایی مورد تایید قرار گرفت و از سوی دیگر پایایی پرسش نامه ها با روش آلفای کرونباخ به ترتیب ۸۰/۰، ۷۷/۰، ۷۰/۰ و۸۲/۰  برآورد شد و تجزیه و تحلیل داده ها در سطح استنباطی مشتمل بر مدل­سازی معادلات ساختاری و از طریق نرم افزارهای اس پی اس اس ۲۲ و وارپ پی ال اس ۷ انجام گرفت. نتایج حاصل نشان داد که بی نزاکتی سرپرست از طریق  خودکارآمدی کارکنان بر درهم تنیدگی شغلی تاثیر مثبت و معناداری دارد که ضریب این تاثیر ۱۱/۰ است و بی نزاکتی سرپرست از طریق  خود کارآمدی کارکنان بر بدبینی سازمانی تاثیر مثبت و معناداری دارد که ضریب این تاثیر ۲۲/۰ است و همچنین تاثیر مستقیم بی نزاکتی سرپرست بر درهم تنیدگی شغلی نیز معنادار  و مثبت است که ضریب این تاثیر ۱۲/۰ است و همچنین تاثیر مستقیم بی نزاکتی سرپرست بر بدبینی سازمانی نیز معنادار و مثبت است که ضریب این تاثیر ۵۲/۰ است.

بی­ نزاکتی سرپرست, درهم تنیدگی شغلی, بدبینی سازمانی, خود­کارآمدی کارکنان